محمد نکویی مهر
محمد روغنی

تحقیق حاضر در استان چهارمحال و بختیاری با هدف بررسی تاثیر به کارگیری روش های مختلف مدیریتی در بستر سامانه های سطوح آبگیر جهت بهینه سازی تولید رواناب به اجرا در آمده است. برای این منظور تعداد نه سامانه ی آبگیر مستطیلی شکل به ابعاد سه در چهار متر با سه تیمار عایق، جمع آوری پوشش سطحی سامانه و شاهد(پوشش طبیعی زمین)، بر روی دامنه ای با شیب ۲۰ درصد احداث گردید. در پایین دست هر سامانه، یک مخزن جهت جمع آوری و ذخیره رواناب ها تعبیه شد. اطلاعات بارش از طریق باران نگار و حجم آب جمع آوری شده در داخل هر مخزن، بعد از هر واقعه بارش اندازه گیری گردید. نتایج مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که تیمار عایق دارای بیشترین میانگین تولید رواناب بوده به طوری که میانگین رواناب در این تیمار، حدود پنج برابر تیمار جمع آوری پوشش سطحی و ۵/۱۷ برابر مقدار اندازه گیری شده در تیمار شاهد(زمین دست نخورده) می باشد. تحلیل آماری نتایج با استفاده از نرم افزار SAS، حاکی از اختلاف کاملا معنی دار تیمار عایق می باشد (۰۱/۰P<). میانگین ضریب رواناب در تیمار عایق، ۳/۶۴ درصد محاسبه شده است. بر این اساس استفاده از سطوح عایق با هدف استحصال آب باران در جهت تامین آب باغات دامنه ای در اراضی شیب دار کم بازده توصیه می گردد.

Rainwater harvesting, microcatchment systems, isolated surfaces, runoff coefficient, Chahrmahal and Bakhtiari, جمع آوری آب باران, سامانه های سطوح آبگیر, سطوح عایق, ضریب رواناب, چهارمحال و بختیاری