Aram Tirgar - ۱- Associate Professor, Department of Social Medicine, Social Deter-minants of Health (SDH) Research Center, Health Research Institute, Sch-ool of Medicine, Babol University of Medical Sciences, Babol, Iran
Zahra Aghalari - ۲- MSc Student of Environ-mental Health Engine-ering, Student Research Committee, Gonabad University of Medical Sciences, Gonabad, Iran
Davood Farajzadeh Alan - Medicine, Quran, and Hadith Research Center, Baqiyatallah University of Medical Sciences, Tehran, Iran

سابقه و هدف: هرچند قرآن کریم و نهج البلاغه کتاب هایی در زمینه بهداشت و پزشکی نیستند؛ اما در هریک از این منابع نکاتی وجود دارد که می توان از آن ها در تدوین دستورالعمل های مرتبط با سلامت و بیماری سود برد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان بهره گیری از منابع فوق در تدوین مقالات علوم پزشکی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش مقطعی و کاربردی حاضر به صورت سرشماری در ارتباط با مقالات علمی- پژوهشی فارسی زبان منتشرشده از سوی دانشگاه های علوم پزشکی انجام شد. داده ها با استفاده از چک لیست محقق ساخته ای متناسب با اهداف پژوهش و از طریق بررسی کلیه مقالات و منابع آن ها گردآوری گردیدند. شایان ذکر است که جهت پردازش داده ها از شاخص های آماری توصیفی استفاده شد. یافته ها: یافته های حاصل از استخراج ۱۸۶۷۳۵ منبع از ۶۹۰۷ مقاله منتشرشده در قالب ۶۹۶ شماره از مجلات علمی- پژوهشی فارسی متعلق به ۴۷ دانشگاه علوم پزشکی کشور نشان داد که موارد استفاده از قرآن کریم و نهج البلاغه به عنوان منابع مورد استناد به ترتیب ۴۰۴ و ۲۰ مرتبه (کمتر از ۱ درصد) بوده است که در این میان پراستنادترین سوره های قرآن به ترتیب سوره بقره، انعام، نساء و اسراء بودند. استنتاج: اگرچه یافته های پژوهش از به کارگیری قرآن و نهج البلاغه به عنوان منابع مورد استناد در مقالات علوم پزشکی حکایت دارند؛ اما میزان آن بسیار اندک به نظر می رسد.

Articles, Citation, Journals, Medical Sciences, Nahj al-Balagha, Quran, References, استناد , علوم پزشکی, قرآن کریم, مجلات, مقالات, نهج البلاغه