محسن دیناروند - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه تهران.
ابراهیم خاور - دانش آموخته کارشناسی ارشدرشته جغرافیا.شوش دانیال

سرآغاز بهبود وضعیت فضایی - کالبدی شهرها انجام مطالعات و تهیه طرح های توسعه شهری است. احترام به اصول، ارزش ها و معیارهای این طرح ها همچون مایه حیات و روح هویت بخش هر شهر خودنمایی می کند. اکنون بیش از چند دهه از زمان تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری در ایران می گذرد. گذشت این سال ها به معنای آن است که بسیاری از این طرح ها، دوره ی زمانی پیش بینی شده و حتی فراتر از آن را طی کرده اند. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به تحلیلی بر تحقق اهداف طرح هادی شهر الهایی با تاکید بر نظر مدیران شهری می پردازد. یافته ها حاکی از آن است که در آن یک فرضیه دو سوال مطرح شد. فرضیه اول با میانگین کل شاخص ها برابر ۳.۴۵ ،به اثبات رسید.سوال تحقیق هم با میانگین کل شاخص ها برابر ۳.۴۹ و عدم توجه به وضع موجود شهر، مالکیت اراضی و تعیین کاربری های نامناسب با میانگین کل شاخص ها برابر ۳.۳۹ می باشد.همچنین براساس مدلSWOT نظرات مشترک کارشناسان مسکن و شهرسازی و کارشناسان شهرداری، اولویت اول راهبرد تهاجمی با امتیاز(۷.۳)، اولویت دوم راهبرد بازنگری با امتیاز(۵.۵۷)، اولویت سوم راهبرد تنوعی با امتیاز(۵.۰۱) و اولویت چهارم راهبرد تدافعی با امتیاز(۳.۵۸) است. نتیجه گیری: علی رغم همه ی تمهیداتی که در عناوین طرح ها و محتویات آن ها صورت گرفته، این طرح ها در دست یابی به اهداف خود ناموفق بوده اند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که ضعف ساختاری مدیریت شهری، عدم سلسله مراتب در نحوه تصمیم گیری و اجرا، بها ندادن به مشارکت مردم در برنامه ریزی های ملی- منطقه ای، مهیا نبودن زمینه های مالی اجرای طرح ها، عدم توجه به امکانات و موانع مالی و اعتباری مورد نیاز برای اجرای طرح ها و عدم توجه کافی به واقعیت ها، در تهیه طرح ها با ناکارآمدی آن ارتباط متقابل وجود دارد.

طرح های توسعه شهری، عدم تحقق پذیری، راهکارهای اجرایی، شهر الهایی