جواد تخشا - دانشگاه پیام نور، مرکز یاسوج
امیر امین زاده - دانشگاه پیام نور، مرکز یاسوج

زمینه گرایی، یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی زمینه را به مثابه رویداد تاریخی می پندارد که عناصر شهر در درون آن شناخته، پرداخته و ساخته می شود. آنچه در حیات بانشاط و پرشور یک شهر لازم است، تطابق ظرف محیط با مظروف ساختمان در یک روند تاریخی است. آشفتگی و تشویش نماهای شهری در غالب شهرهای ایران به خصوص در شهرهای معاصر و جدید، از مسائل قابل تحمل است. متاسفانه امروزه نه فقط به نما به عنوان جزئی از فضای شهری توجه نمی شود؛ بلکه اغلب به صورت واحد و برای عرض اندام مالکین ساخته می شود. این مسئله باعث تشویش و اغتشاش ادراکی فضاهای شهری شده است. درحالی که پرداختن، واکاوی و مطالعه در نمای ساختمان های شهری، بخشی از جداره های شهری دارای اهمیت ویژه می باشد . معماری منظر به عنوان دانشی مدون برای ارتقاء کیفیت محیط های انسان ساخت، همواره داعیه توجه به ارزش های فرهنگی و هویت خاص هر منطقه را داشته و دارد اما شهرهای معاصر و جدید، روزبه روز بیشتر شبیه به هم می شوند، این مسئله در شهرهای مختلف یک کشور نمود بیشتری یافته درحالی که نماهای آرام بخش و با تکیه بر مصالح و اقلیم بومی می تواند به هویت بخشی، احساس تعلق خاطر و آرامش روان شهروندان کمک شایانی نمود. هدف اصلی در این مقاله شناخت معیارها و الگوهای زمینه گرایی و به وجود آمدن محیط مطلوب بصری و پرداختن به نماهای شهری جدید با نمونه موردی شهر یاسوج با تاکید بر بوم گرایی و نقش آن در شهرسازی و معماری و تعامل آن ها با توسعه پایدار، فرهنگ و رفتارها و کنش های اجتماعی و لحاظ نمودن جداره شهری (نما) است که منجر به فضای مطلوب و ایده آل گردد که به صورت نامحسوس و غیرمستقیم برشان و شخصیت شهروندان نیز تاثیر می گذارد.

زمینه گرایی، جداره شهری، بومی گرایی شهرسازی و معماری، هویت بخشی، سیمای منظر شهر.