منوچهر حبیبی - دانشجوی دکتری رشته جغرافیا، برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
نفیسه مرصوصی - دانشیار ، گروه جغرافیا، گرایش برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور ، تهران( مسئول مکاتبات)
اسماعیل علی اکبری - استاد، گروه جغرافیا، گرایش برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.

زمینه و هدف: در این تحقیق مناطق فرسوده بخش مرکزی شهر قزوین از لحاظ شدت فرسودگی الویت بندی و نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدید های این مناطق شناسایی شده است.  روش بررسی: برای رسیدن به این هدف از اسناد و مدارک، آمار و اطلاعات موجود درمنابع علمی و همچنین مصاحبه با سرپرستان خانوارهای ساکن در بافت فرسوده، صاحب نظران، مدیران و کارشناسان مرتبط با مباحث معماری، اجتماعی و بکارگیری تکنیک سلسله مراتبی فازی مدلAHP ومدل SWOT  استفاده به عمل آمده است. در مرحله اول مناطق فرسوده بخش مرکزی شهر قزوین از لحاظ شدت فرسودگی الویت بندی شده است. در مرحله بعد با استفاده از مدل SWOT  با حجم نمونه ۴۱۷ نفر برای سطح اطمینان ۹۵ درصد و احتمال خطای ۵ درصد نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدید های مناطق فرسوده بخش مرکزی شهر قزوین شناسایی شده است.  یافته ها: کمبود فضاهای خدماتی – رفاهی در محدوده مورد مطالعه با ضریب اهمیت (۰۳۳/۰) مهمترین نقطه ضعف، دسترسی آسان به خیابان های اصلی، بازار و مرکز شهر با ضریب اهمیت (۰۲۴/۰) بالاترین نقطه قوت، عدم وجود برنامه ای مدون در راستای عدالت محوری در پهنه شهر قزوین با ضریب اهمیت (۰۵۴/۰) است. بحث و نتیجه گیری: مهم ترین تهدید وجود طرح های تشویقی (نظیر اعطای وام، افزایش تراکم و ...) توسط سازمان های ذیربط در راستای افزایش سرمایه گذاری و نوسازی با ضریب اهمیت (۰۳۲/۰) و برترین فرصت در ساماندهی بافت بخش مرکزی شهر قزوین با رویکرد باز آفرینی شهری پایدار شناخته شد.

بافت بخش مرکزی شهر قزوین, باز آفرینی شهری پایدار, مدل AHP, مدل SWOT