سید حامد میرکریمی - استادیار گروه محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گرگان (مسئول مکاتبات).
سحر سعیدی - دانش آموخته کارشناسی محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گرگان.
سپیده سعیدی - دانشجوی دکتری ارزیابی محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی، گرگان

گردشگری، امروزه یکی از مسایل مهم و موثر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است. توسعه اکوتوریسم به عنوان یکی از پر جاذبه­ترین انواع گردشگری علاوه بر پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، آثار محیط زیستی قابل توجهی نیز می­تواند داشته باشد. این آثار در صورت عدم دقت نظر، عدم تدوین و انجام اقدامات پیشگیرانه در قالب راهبردها، استانداردها و ارزیابی­های مستمر، پیامدهای تخریبی بسیاری در محیط­های انسانی و طبیعی خواهند داشت و موجب ناپایداری محیطی و در نهایت ناپایداری اکوتوریسم خواهند شد. در عین حال اکوتوریسم می­تواند به عنوان ابزاری مناسب در جهت توریسم پایدار نقش جهانی و یا محلی داشته باشد. علیرغم آن اکوتوریسم امروزه اغلب به درستی جهت­دهی نشده و عمدتا به گونه­ای تعریف شده است که عملا از استانداردهای بحث شده در این مقاله برای نیل و موفقیت در فرآیند پایداری فاصله دارد. به عنوان مثال، لزوم مشارکت مردم محلی و حفظ رضایت آن­ها در انجام فعالیت­های توریستی از الزامات موثر برای نیل به هدف توریسم پایدار است. همچنین سیاست­های توریسمی اتخاذ شده باید به کیفیت تجربه­ی بازدیدکننده و یکپارچگی محل توجه کنند و تنها به بازاریابی و تعداد بالای بازدیدکنندگان توجه نکنند. هدف از ارایه­ی مقاله­ی حاضر، توضیح، تفسیر و تفکیک مفاهیم مربوط به توریسم و اکوتوریسم و هم­چنین ارایه برخی از اصول و خط مشی­های الزامی جهت دستیابی به اکوتوریسم پایدار است.

پایداری, توریسم, اکوتوریسم, جوامع محلی