سهیلا رادمنش - کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی

شعر به عنوان یکی از هنرهای زبانی، در طول دوره های مختلف تاریخ ادبیات، اندیشه ها و احساسات انسان را به تصویر می کشد. عرفان به عنوان یک علم ادیانی و فلسفی نیز تلاش دارد تا به معنای عمیق و معنوی زندگی پی ببرد. این مقاله به مقایسه عرفان در شعر کلاسیک و معاصر می پردازد. در دوره شعر کلاسیک، شاعران به وسیله زبان ها و تصویرسازی های خاص، مفاهیم عرفانی را به تصویر می کشند. آثار شعرای کلاسیک اغلب از نمادها و مترافرزها برخوردارند که به فهم عمقی از زندگی انسانی و ارتباط او با ماوراءالطبیعه منجر می شوند. در شعر معاصر، تغییراتی در شیوه نگارش و انتقال احساسات رخ داده است. شاعران معاصر به تجربیات فردی و انسانی در دنیای مدرن پرداخته و از زبان ساده و مستقیم استفاده می کنند. عرفان در شعر معاصر نیز به صورت متفاوتی نمایان می شود و معمولا با تاکید بر ارتباط فرد با خود و محیط اطراف توسعه می یابد. در این مقاله، با تحلیل شعرهای نمایانگر عرفان در دو دوره زمانی، تفاوت ها و تشابه های این دو اکتشاف می شود. همچنین، نقش تغییرات اجتماعی و فرهنگی در شکل گیری عرفان در شعر این دو دوره مورد بررسی قرار می گیرد. این مقاله تلاش دارد تا با بررسی چگونگی نمایش عرفان در شعر کلاسیک و معاصر، به درک عمیق تری از ارتباط ادبیات و اندیشه های معاصر بپردازد.

شعر کلاسیک، شعر معاصر، عرفان.