پریسا دیانت - گروه زیست شناسی دریا،دانشگاه علوم و فنون دریا، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران
مهدی حاجی عبدالرسولی - گروه مهندسی شیمی،دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران
مرتضی یوسف زادی - گروه زیست شناسی،دانشکده علوم پایه، دانشگاه قم،قم،ایران

در میان پلیمرهای زیستی مختلف مورد استفاده برای تهیه فیلم ، پلی ساکاریدها به دلیل فراوانی و غیر سمی بودن به عنوان اجزای اصلی فیلم به شمار می آیند. مخلوط آگار با سایر پلیمرها مانند PVA، خواص مکانیکی و زیست تخریب پذیری کامپوزیت های زیستی بهبود می بخشد. هدف اصلی این پژوهش ساخت بیوپلیمر به منظور کاربرد در صنایع بسته بندی با آگار استخراج شده از ماکروجلبک Acanthophora در ترکیب با پلیمر صنعتی پلی ونیل الکل و گلیسرول است. برای ساخت بیوپلیمر آگار، در ابتدا بهینه سازی استخراج پلیمر آگار از ماکروجلبک با روش سدیم هیدروکسید/ گرمادهی انجام ودر مرحله بعد سنجش ترکیبات محلول آگار استخراجی صورت گرفت. سپس برای ساخت کامپوزیت زیستی با روش قالب گیری از گلیسرول (۳۰ درصد وزنی-وزنی) و پلیمر PVA (۲۵ درصد وزنی-وزنی) استفاده شد. نتایج نشان داد که بازده استخراج برای روش پیش تیمار سدیم هیدروکسید/گرمادهی ۱۵ درصد است. آزمون سنجش میزان کل ترکیبات فنلی محلول آگار استخراج شده نشان داد که میزان ترکیبات فنولی محلول آگار ۰۰۴/۰ ± ۰۷۷/۰ بر حسب میلی گرم اسید گالیک/ گرم آگار و میزان پروتئین محلول آگار استخراج شده، حاوی ۰۱۹/۰ ± ۰۴۰/۰ پروتئین بر حسب میلی گرم/میلی لیتر آگار است. نتایج آزمون کشش بیانگر این بود که افزودن گلیسرول به آگار باعث افزایش انعطاف پذیری و افزودن پلیمر PVA باعث افزایش در میزان استحکام کششی و بهبود خواص فیزیکی نظیر افزایش درجه تورم، کاهش درصد حلالیت در آب فیلم های زیستی برپایه آگار می شود. در نهایت نتایج، استفاده از این پوشش ها جهت بسته بندی میوه و سبزیجات در مناطق گرمسیری با افزایش طول عمر مفید آن ها به مدت حداقل تا ۵ روز در دمای ۲۵ درجه سانتی گراد تایید می کند.

بسته بندی, بیوپلیمر, پلاستیک زیستی, پلی ساکارید, pva