پدیده خشکی یکی از مهم ترین مشکلات احیای رویشگاه های جنگلی و جنگلکاری در نواحی گرم و خشک است. برای چیرگی بر این معضل و با هدف دستیابی به روش مناسب و آسان ذخیره رطوبت در خاک، نوعی پلیمر جذب کننده رطوبت به نام "تراکاتم"، با سایر شیوه های ذخیره رطوبت مقایسه شد؛ به طوری که ضمن بررسی توان جذب و نگهداری رطوبت، تاثیر آن بر زنده مانی و دیگر خصوصیات کمی نهال های گازرخ بررسی شد. این تحقیق در قالب طرح آماری بلوک های کاملا تصادفی به صورت کرت های خرد شده با دو سطح تیمار اصلی شامل بذر و نهال گلدانی و پنج تیمار فرعی شامل بانکت هلالی، خاروخاشاک و بقایای گیاهی در کف گودال، پوشش پلاستیکی، پلیمر جاذب رطوبت و تشتک در سه تکرار در منطقه بشاگرد هرمزگان اجرا شد. نتایج نشان داد توان جذب و نگهداری رطوبت توسط پلیمر با گذشت زمان، کاهش می یابد به طوری که بعد از ۲۲۰۰ روز به صفر می رسد. نتایج بررسی های صحرایی نشان از آن دارد که بین تیمارهای مختلف ذخیره رطوبت از نظر درصد زنده مانی نهال ها در سطح ۱ درصد تفاوت معنی دار وجود دارد و تیمارهای خاروخاشاک و پلاستیک به ترتیب با ۲۴ و ۱۴ درصد بر دیگر تیمارها برتری دارند. تجزیه واریانس خصوصیات کمی (ارتفاع، قطر ساقه و تاج پوشش) نیز نشان از وجود اختلاف معنی دار بین تیمارهای ذخیره رطوبت در سطح ۱ درصد را داشته و تیمارهای خاروخاشاک، بانکت هلالی و ورقه پلاستیکی بر دیگر تیمارها برتری داشته و در تمام موارد پلیمر همراه با تشتک در رتبه های آخر قرار دارند. بنابراین با توجه به کاهش توانمندی پلیمر تراکاتم در جذب و نگهداری آب در بلندمدت، استفاده از آن در جنگلکاری های دیم مناطق گرم و خشک که خاک قلیایی و بافت متوسط تا سنگین دارند، توصیه نمی شود.

پلیمر تراکاتم, ذخیره رطوبت, گازرخ, دیم, گرم و خشک