محمد شاه حسینی دهاقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه غیر دولتی شهید اشرفی اصفهانی(ره)، اصفهان، ایران
مهران کاراحمدی - استادیار و عضو هیات علمی، گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه غیر دولتی شهید اشرفی اصفهانی(ره)، اصفهان، ایران
علی اکبر جهانگیری - عضو هیات علمی،گروه معماری،دانشکده فنی و مهندسی ، دانشگاه غیر دولتی شهید اشرفی اصفهانی،اصفهان ،ایران

پایداری اجتماعی در مدارس با توجه به تاثیر آن در امر تربیت و آموزش، بایستی در اولویت های طراحی قرار گیرد. هدف این پژوهش ارتقای سطح پایداری اجتماعی در مدارس و مراکز آموزشی می باشد و عامل بازی پذیری به عنوان یکی از اصلی ترین مولفه های افزایش پایداری اجتماعی در فضاهای آموزشی مورد ارزیابی قرار گرفته است. پژوهش ما به لحاظ هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی، تحلیلی-پیمایشی است. در این تحقیق از سه روش برای جمعآوری اطلاعات استفاده شده است: ۱-روش کتابخانه ای۲-روش اسنادی۳-روش میدانی. در روش مورد پژوهی دو نمونه مجتمع آموزشی(مدرسه مانتیس و مدرسه ای در سنگال) مورد ارزیابی قرار گرفته اند و شاخص های پایداری اجتماعی و بازی پذیری فضا در این مجتمع های آموزشی در جداول مربوطه ارائه شده است. از این تحقیق نتیجه می شود مواردی که می تواند تامین کننده پایداری اجتماعی در مراکز آموزشی شوند عبارتند از: ۱-نظم اجتماعی ۲-آسایش فیزیکی ۳-هویت اجتماعی ۴-بازی پذیزی فضاها ۵-وجود حس تعلق ۶-وجود عدالت اجتماعی می باشد.و در راستای افزایش سطح بازی پذیری فضا بایستی به مواردی از قبیل ایجاد فضایی با کیفیت، قابل نظارت برای والدین (یا مسئولین مدرسه) با حداکثر سطح فضای سبز با تاکید بر ایجاد حس هویت اشاره کرد

پایداری،پایداری اجتماعی،مجتمع آموزشی،بازی پذیری فضا