مریم نادری - دانش آموخته دکتری فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه الزهرا و مدرس دانشگاه فرهنگیان تهران
سیدمهدی سجادی - استاد فلسفه تعلیم و تربیت ، گروه تعلیم و تربیت دانشگاه تربیت مدرس

بدون تردید شرط بقاء و تداوم حیات هر سازمانی در دنیای پر رقابت کنونی ارتقاء بهره وری است . بهره وری تابعی از عوامل بسیار زیاد است و این عوامل با توجه به ماهیت ، رسالت ، فعالیت و عملیات سازمانها متفاوت است . در نظام آموزش و پرورش، بهره وری تابع نواوری و خلاقیت نیروی انسانی است و لازم است این نواوری با تغییر در نگاه دست اندرکاران نظام تربیتی به تفکر حاصل گردد. سه گفتمان نواوری که شامل تغییر در محصول، فرایند و ساختار می باشد از دهه های گذشته در ایران مورد کاربرد قرار گرفتند و با تدوین و تنظیم سند تحول بنیادین آموزش و پرورش، در گفتمانهای خروجی و فرایند و با تغییر ساختار نظام تربیتی ( ۶-۳-۳) تلاش های گسترده ای در راستای اعمال نواورانه با هدف افزایش بهره وری به انجام رسانیدند اما جای سوال است که چرا این تلاشها و راهکارها نتیجه لازم را نداشته و نظام تربیتی در سالهای اخیر نه تنها افزایش بهره وری نداشته بلکه روندی کاهشی به خود گرفته است . در نظام تربیتی ایران یکی از موانع اصلی بروز نوآوری های خلاقانه ، نوع نگاه به تفکر و به تبع آن دانش برآمده از آن تفکر است و هر دوی این دو (تفکر و دانش ) نیز به تبع در نوع نگاه به حقیقت ، حدود و ثغور پیدا می کنند. در واقع این نوع نگاه ما به حدود و ثغور حقیقت است که چند و چون تفکر و دانش و در نتیجه کم و کیف نوآوری را تعیین می کند و یکی از دلایل اصلی ناکام ماندن تلاشهای معطوف به نوآوری در چند دهه اخیر، می تواند حاکمیت تفکر خطی و دانش منتج از آن بر سیاستگذاری های تربیتی ایران باشد. تلاشهایی که بیشتر به تغییر بازی در زمین ثابت و متعین دارای مناسبات خطی ، معطوف بوده است . در حالیکه نوآوری انقلابی و خلاقانه به معنی حذف این زمین بازی و ایجاد زمین بازی دیگر است .

نواوری ، بهره وری ، سند تحول بنیادین ، خلاقیت .