پروین غفاریان - کارشناسی صنایع دستی ، آموزشگاه علامه طباطبایی ناحیه ۳ تبریز

دوره نوجوانی و جوانی ، دوره تنش ها و فشارهای روحی و روانی و مقتضای تحولات رشد است و نمود آن را میتوان در پرخاشگری ، خشونت ، دشمنی و لجاجت و حساسیت فوق العاده نوجوان، ملاحظه کرد. این وضعیت البته در پی شیوه رفتار و نگرش و تعامل اطرافیان جوان با وی ، شدت و ضعف مییابد. اگر تعامل به گونه صحیحی انجام گیرد، دوران پس از طوفان جوانی ، دوران بسیار پرثمری خواهد بود وگرنه این طوفان، بنیان نوجوان، خانواده و جامعه اش را دستخوش مشکلات فراوان خواهد ساخت ؛ چراکه مستی جوانی ، قدرت تفکر و دوراندیشی را از جوان می ستاند و او را به کارهای نادرست میکشاند. از نظر اسلام دوران نوجوانی اهمیت زیادی دارد؛ زیرا در این دوران، شخصیت فردی و اجتماعی نوجوانان پایه ریزی می شود. روش تربیتی اسلام براین امر تاکید دارد که نوجوان این دوران را با معرفت و پاکی سپری کند؛ زیرا در این دوران تغییرات عمومی بدن و تاثیرات روانی ، آن چنان سریع و همه جانبه است که او را دچار تشویش و نگرانی و برخوردها و ارتباط هایش با اطرافیان و خانواده را دچار مشکل می کند. ازاین رو، دراین زمان است که اوشدیدا نیاز به محبت دارد و در پی یافتن یک نقطه ی اتکای روانی و روحی است و دوست دارد دیگران به شخصیت اش احترام بگذارند و او را مورد توجه قرار دهند. به همین مناسبت است که پیامبر اعظم (ص) ضمن بیان مراحل تربیت به سه مرحله ی هفت ساله (از تولد تا هفت سالگی ، از هفت تا چهارده سالگی و ازچهارده سالگی به بالا)، به والدین و مربیان سفارش می فرماید که در هفت سال سوم زندگی مقدماتی انسان (که همان دوران بلوغ و نوجوانی است ) ، به او به عنوان یک شخصیت بزرگ سال بنگرند و به او اعتماد نمایند و درکارها با وی مشورت کنند و به نظراو احترام بگذارند و به او مسئولیت دهند تا شخصیت اش شکوفا گردد.در اسلام به نوجوان، شخصیت داده شده و تاریخ اسلام گویای این مطلب است ؛ چراکه پیامبراکرم(ص) در آخرین لحظه های عمر گهربار خویش ، فرماندهی سپاه عظیمی را که خواست به کشور روم اعزام کند، به عهده جوانی به نام »اسامه بن زید« قرار داد.

نوجوان ، خشونت ، رفتارهای پرخطر،پیشگیری ،زندگی سالم