فائزه طلوعیان - کارشناس ارشد تحقیقات آموزشی ، دانشگاه یزد، یزد، ایران.
کاظم برزگربفروئی - دانشیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی ، دانشگاه یزد، یزد، ایران
حسین حسنی - استادیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی ، دانشگاه یزد، یزد، ایران.

چشم انداز زمان یک مفهوم انعطاف پذیر است که با رشد شناختی گسترش می یابد و نسبت به موقعیت های در حال تغییر زندگی واکنش نشان می دهد. هدف پژوهش حاضر واکاوی مفهوم و نظریه چشم انداز زمانی به لحاظ دیدپاهها، کاربردها و ریشه های پدیدآیی آن بود. روش پژوهش حاضر تحلیلی - تبیینی بود. با استفاده از متون و منابع موجود و مطالعات صورتگرفته (داخلی و خارجی ) با جستجوی کلید واژههایی مانند: »چشم انداز زمان«، »نظریه زیمباردو«، »نگرش زمانی «، »درک زمانی «، »جهت گیری زمانی « و واژههای لاتین معادل آنها در بانک ها و پایگاههای اطلاعاتی علمی اینترنتی ، با استفاده از فیش برداری ، به جمع آوری اطلاعات پرداخته شد. بر این اساس، ابتدا اهمیت و جایگاه چشم انداز زمانی ، ریشه ها و تاریخچه پدیدآیی این مبحث ، ابعاد و دیدگاهها و نظریه های مرتبط ، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت . در مرحله بعدی چشم انداز زمانی در مطالعات بالینی و در مطالعات مرتبط با سلامت تشریح شد و در نهایت به بیان تاثیر چشم انداز زمانی در نقش های اجتماعی پرداخته شد. بر اساس یافته های پژوهش ، داشتن چشم انداز زمان متعادل، امکان انتخاب بهترین چشم انداز زمان را برای هر موقعیت در اختیار فرد قرار می دهد. زمانی که لازم است کاری به آخر برسد، چشم انداز زمان آینده در اولویت است ؛ و زمانی که کار پایان گرفت و نوبت به خوشگذرانی رسید، چشم انداز زمان حال لذت گرا پیشی می گیرد و بهترین چشم انداز زمان برای تعطیلات گذشته مثبت است چرا که فرد را برای لذت بردن از آداب و رسوم آماده می کند. به بیان دیگر، وجود چشم انداز زمان آینده می تواند به فرد امید، خوشبینی و قدرت لازم را بدهد. حال لذت گرا به انسان انرژی و شوق زندگی می بخشد و احساس مثبت به گذشته انسان ریشه می دهد.

چشم انداز زمان، نظریه زیمباردو، نگرش زمانی ، درک زمانی ، جهت گیری زمانی .