مژگان شکری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نی ریز

زندگی همگی ما در ارتباط با انسان های دیگر معنا می شود؛ در واقع ما در مسیر زندگی نیازمند برقراری رابطه و ارتباط با اطرافیانمان هستیم . بچه ها همانند آب نهرهای باریک ، همیشه نمی توانند مستقل و جدا باقی بمانند، ناچار روزی باید به دریای جامعه وارد شوند، بدیهی است حفظ موجودیت در مقابل امواج پرخروش اجتماع، نیاز به مهارت های اجتماعی قوی دارد و این در حالیست که بسیاری از والدین حتی کم ترین فرصت را به کودکان خود نمی دهند تا آنان مجال این را داشته باشند که افکار و احساسات خود را نشان دهند. اغلب والدین از کودکانشان انتظار دارند که آن هاساکت و آرام باشند و تسلیم خواسته های آنان شوند؛ به ویژه زمانیکه خارج از منزل همراه آن ها هستند و این انتظار، دست کم تا بیست سالگی فرزند ادامه دارد و پس از این سن منتظرند که حصارها شکسته شود و فرزندشان ارتباط اجتماعی سالمی با سایرین برقرار کند . فرزند پروری یکی از دغدغه ها و تکالیفی است که بر عهده والدین گذاشته شده است از این جهت داشتن فرزند اجتماعیبرای والدین یک نقطه قوت، مزیت و حتی نوع ارزیابی فرزندان محسوب می شود. امروزه داشتن کودک اجتماعی خواست بسیاری از پدران و مادران است . انسان خواه یا ناخواه، موجودی اجتماعی است و باید بتواند با اجتماعات اطراف خود تعامل سازنده داشته باشد. در غیر این صورت مشکلات مختلفی برای انسانها به وجود می آید. کودکان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. بچه ها اگر نتوانند با اجتماع، ارتباط برقرار کنند هم در کودکی خود و هم در بزرگسالی دچار دردسرهای فراوانی می شوند. فرایند اجتماعی شدن کودک، از نوزادی شروع می شود. البته بعضی ها نمی توانند این روند را با موفقیت پشت سر بگذارند تا در نهایت بتوانند با اجتماع و اطرافیان خود روابط درستی داشته باشند. برای این که روند به درستی طی شده و کودک ضد اجتماع تربیت نشود؛ پدرها، مادره ا و همچنین معلمانی که وظیفه آموزش کودکان را برعهده دارند؛ باید دراین خصوص آموزش ببینند و اطلاعاتی را کسب کنند. در ادامه بیشتر در خصوص اجتماعی شدن کودکان، توضیح می دهیم .

تربیت اجتماعی ، کودک و نوجوان، دوره ابتدایی .