مرتضی اسماعیلی - ۱- استادیار دانشکده مهندسی راه آهن، خط و سازه های ریلی، دانشگاه علم و صنعت ایران؛
مرتضی قارونی نیک - ۲- استادیار دانشکده مهندسی راه آهن، خط و سازه های ریلی، دانشگاه علم و صنعت ایران؛
حامد حسین پور - کارشناس ارشد مهندسی راه آهن، خط و سازه های ریلی، از دانشگاه علم و صنعت ایران؛

یکی از روش های پایدارسازی زمین به منظور حفر فضاهای زیرزمینی، استفاده از تزریق برای به حداقل رساندن نفوذپذیری و افزایش مقاومت خاک در حین عملیات ساخت است. با توجه به گسترش روزافزون ساخت و ساز مترو و فضاهای زیرزمینی در کشور و امکان برخورد با  سازندهای سست، مطالعه اثرات تزریق و پارامترهای موثر بر آن در خاک های آبرفتی در بستر مناطق شهری ضروری به نظر می رسد. در تحقیق حاضر یک مطالعه آزمایشگاهی به منظور بررسی میزان تزریق پذیری روی چند خاک منطبق بر دانه بندی آبرفت C تهران صورت گرفته است. نمونه های ساخته شده استوانه ای بوده و در دو تراکم ۵۰ و۷۰ درصد تهیه شده اند. در این تحقیق در گام نخست با انجام عمل تزریق با دوغاب های با نسبت آب به سیمان مختلف و تحت فشارهای متفاوت، میزان تزریق پذیری نمونه های خاک با توجه به اختلاف وزن نمونه ها قبل و بعد از تزریق بررسی شده است و بر این اساس معیاری عددی برای بیان تزریق پذیری آبرفت C تهران براساس پارامترهای دانه بندی خاک و سیمان، نسبت آب به سیمان دوغاب و درصد ریزدانه خاک و همچنین فشار تزریق و درصد تراکم خاک ارائه گردیده است. در گام بعد با تعیین مقاومت ۲۸ روزه نمونه های تزریق شده و مقایسه مقاومت آن ها با نمونه های شاهد، رابطه ای برای پیش بینی مقاومت نمونه های استوانه های با نتیجه تزریق موفق ارائه شده است. در پایان میزان کاهش نفوذپذیری نمونه های تزریق شده نسبت به حالت قبل از انجام عمل تزریق با استفاده از آزمایش نفوذپذیری بررسی شده است.

: آبرفت C تهران, قابلیت تزریق پذیری, دوغاب سیمانی, فشار تزریق, محتوای ریز دانه خاک