حمید رضا سلوکی - گروه زمین­شناسی مهندسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
ماشااله خامه چیان - گروه زمین­شناسی مهندسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
ناصر حافظی مقدس - دانشکده علوم زمین، دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود، ایران
سید کاظم علوی پناه - مرکز تحقیقات بیابان ایران، دانشگاه تهران، ایران

در منطقه سیستان به­دلیل شرایط خاص آب و هوایی(اقلیم خشک)و نیز وزش بادهای شدید (از جمله بادهای یکصدوبیست روزه)، فرسایش بادی یکی از عوامل مهم ایجاد تغییر شکل در زمین است که باعث تغییر خصوصیات مهندسی خاک نیز می­گردد. جهت بررسی نقش فرسایش بادی در تغییر خصوصیات خاک­های منطقه، از چهار محدوده­ی مختلف شامل، نقاط فاقد پوشش در دریاچه هامون، نقاط واجد پوشش در دریاچه هامون، زمین­های بایر و زمین­های کشاورزی بدون کشت در دو سال ۱۳۸۵ و ۱۳۸۷ نمونه­گیری به­عمل آمده است. همچنین آزمون­های برجا برای تعیین دانسیته در محل و مقدار مقاومت زهکشی نشده ی خاک و آزمون­های آزمایشگاهی برای تعیین دانه­بندی، حدود اتربرگ و حداکثر دانسیته خشک انجام گرفته است. نتایج نشان می­دهد که حد روانی و مقدار چسبندگی خاک، در زمین­های رسی بدون پوشش گیاهی و زمین­های کشاورزی، باگذشت زمان کاهش می­یابد و خاک­های رسی به سمت سیلتی شدن پیش می­روند. با کاهش  چسبندگی، خاک­ها بیشتر از پیش مستعد فرسایش­پذیری می­شوند. دانسیته برجای خاک­ها در نقاطی که لایه­های سست سطحی فرسایش می­یابند افزایش می­یابد و حداکثر به ۲ گرم بر سانتی­متر مکعب می­رسد.

دشت سیستان, فرسایش بادی, خصوصیات مهندسی خاک, سیلتی شدن