لطفعلی کوزه گرکالجی - دانشیار جغرافیای انسانی و آمایش، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
سیدحسین واحدی نژاد - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری- دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
علی محسن پور - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری- دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

از مهمترین معیارهای کالبدی موثر در بهبود کیفیت زندگی شهری، معیار "کیفیت و امنیت کالبدی سکونتگاهها" است. نیاز به سرپناه امن از جمله نیازهای ضروری انسانی است. امنیت کالبدی، در واقع حفاظت از مسکن در برابر خطرات طبیعی است که موجب ضرر رساندن به مسکن و در واقع عدم امنیت آن می شود برای ارزیابی کیفیت زندگی، از دو روش اسنادی و میدانی بهره گرفته شده است. سپس با استفاده از مدل وی کور و موریس به سنجش شهرستان های هدف به لحاظ معیارهای مستخرج پرداخته شد. ضریب آنتروپی بدست آمده نشان دهنده تعادل نسبتا کامل در توزیع فضایی جمعیت می باشد. مدل موریس گویای این است که شهرستان مهران با Di ۸۶.۸ به لحاظ شاخص های کیفیت زندگی در بین سایر شهرستان های مرزی مورد بررسی در رتبه یک قرار دارد و رتبه آخر با توجه به Di ۲۱.۲ بدست آمده به شهرستانها زابل اختصاص دارد. مدل وی کور نیز نشان می دهد که شاخص های کیفیت زندگی در شهرستان مهران به نسبت جمعیت موجود در این شهرستان از وضعیت مطلوبی برخوردار(رتبه در وی کور ۱) است و در عوض شهرستان زابل (رتبه در وی کور ۴) به نسبت جمعیت موجود در آن به لحاظ شاخص های کیفیت زندگی از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست. نتایج به دست آمده گویای این واقعیت است که ارتباط منفی بسیار زیادی بین پراکنش جمعیت و توزیع شاخص های کیفیت زندگی بین شهرستان های مورد بررسی وجود دارد.

کیفیت زندگی،رتبه بندی کیفیت زندگی،امنیت،امنیت کالبدی