سیداصغر موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد دوره ۲۹ ، دافوس دانشگاه امین فراجا، تهران

یکی از آسیب های مهم اجتماعی، خودزنی است که در همهی جوامع بشری وجود دارد. کسانی که زندگی را پدیده ای با معنا میدانندو به آن تعلق خاطر دارند، تمایلی به نابود کردن خود ندارند اما در مقابل، افرادی که زندگی را پوچ و عبث میدانند و هدفی برایخود متصور نیستند، از زندگی ناامید میشوند و در صورت تداوم ناامیدی، دست به خودزنی می زنند. درواقع میتوان گفت، یکی ازاهداف ادیان الهی و غیرالهی و همچنین بسیاری از اندیشه های فلسفی، معنا بخشیدن به زندگی است. ادیان الهی به بشر نوید میدهندکه جهان دیگری وجود دارد و با مرگ انسان، او به جهان دیگری منتقل می شود؛ به همین دلیل در طی قرون متمادی، هر زمانی کهبشر برای زندگی خود هدفی قائل بوده، پدیدهی خودزنی افول کرده و زمانی که اهداف آرمانی کمرنگ شده، آمار خودزنی افزایشمی یابد. نمونه ی بارز آن، جهان معاصر است که با کاهش نقش دین و اعتقادات مذهبی بهویژه در کشورهای غربی، آمار خودزنی بهطور بی سابقه ای افزایش یافته است. البته نباید نقش سایر عوامل موثر در خودزنی مانند نقش فرماندهان را نادیده گرفت.

کارکنان وظیفه، خودزنی، فرماندهان، دژبان آجا