سید منصور امامی میبدی - دکترا ، استادیار و عضو هئیت علمی گروه آموزشی معارف و تربیت ، دانشگاه فرهنگیان
یاسر بلوچی - دانشجوی کارشناسی پیوسته امور تربیتی ، دانشگاه فرهنگیان یزد ، ایران
محمد بلوچی - دانشجوی کارشناسی پیوسته امور تربیتی ، دانشگاه فرهنگیان یزد ، ایران

پس از انقلاب اسلامی ،آنچه همه بر سر آن اتفاق نظر دارند داشتن هدف و روش های متناسب با آن است. وجود اصول و قواعد کلی آموزش های دینی در مدارس و مناسبات انسانی و مرجعیت آن برای تفسیر رفتارها آنچنان آشکار است که غالبا نیازی به بیان تشریحی آن وجود ندارد. بدیهی است که هیچ کنش و واکنش انسانی نمی تواند در خلا و بدون ضابطه ای مشخص آغاز، وبی هدف پایان پذیرد. رفتارهای یکسان زیادی می توان یافت که خاستگاه واحدی ندارند؛ به منظور متفاوتی انجام می شوند و احتمالا نتایج مختلفی نیز به بار می آورند. امر تربیت که یکی از زمینه های مهم در مناسبات انسانی است نیز از این قاعده مستثنا نیست. مکاتب تربیتی هیچگاه خود را فارغ از چارچوب های بنیادین و اصول نظری معرفی نمی کنند. حتی مکتبه ای چون رفتارگرایی، که بر رفتار تاکید می کنند و اهداف کلی و آرمانی را چندان قابل مطالعه و تحقیق نمی دانند، نیز هرگز ادعایی در شکستن حصر قواعد و اصول کلی حاکم بر رفتار را ندارند؛ چرا که پذیرش همین قواعد و اصول کلی سبب امتیاز و تشخیصمکاتب تربیتی و جدایی آن ها از یکدیگر می شود

آموزش ؛ انقلاب ؛ تعلیم و تربیت ؛ دین ؛ دانش آموزان