مهدی شفیعی پور - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه پیام نور، تهران

هندیان از زمان های بسیار دور دریافتند که رقص می تواند ابزاری موثر در نمایش شیفتگی و سرسپردگی به خالق و مجرایی بی واسطه برای اتصال به مراقبه، ریاضت، تمرینات مذهبی و مسحور کردن دیگران باشد. رقص از آغاز برای هندیان شکلی از عبادت دینی برای تعظیم و تکریم خدایان بود که با حرکت و وزن و ریتم به هنر سزاوار مقام ایزدان تبدیل می شد. تاریخ پر فراز و نشیب و تحولات عمیق اجتماعی شبه قاره نیز نتوانسته این هنر را از روح هندی جدا کند. سابقه این اشتیاق تنها محدود به دوران تاریخی و ظهور بودیسم و هندوئیسم نیست بلکه قدمتی به دیرینگی پیش از تاریخ و نقاشی های غارها، نقش برجسته های باستانی و یافته های موهنجودارو و هاراپا دارد. رقص برای هندیان، دارای استطاعت لازم برای نمایش نمادهای پنهان کیهانی و لایه های زیرین حقیقت هستی است و در عین حال طریقه ای چاره ساز برای درک تمام وجوه مادی حیات انسانی است. تقریبا تمام رقص های سنتی هند وامدار قواعد کلی ارائه شده در رساله ناتیاشاسترا هستند.

ناتیاشاسترا، کاتاک، کاتاکالی، بهاراتاناتیام، اودیسی، کوچیپودی.