نشمیل رضایی - دکتری روانشناسی

هدف: مادران کودکان دارای اختلال اتیسم در مقایسه با مادران کودکان عادی و سایر کودکانی که نیازهای ویژه یا بیماری های مزمن دارند، استرس بالاتری را تجربه می کنند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر استرس والدگری مادران کودکان دارای اختلال اتیسم در شهر سنندج انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران کودکان دارای اختلال اتیسم در شهر سنندج بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از بین مادرانی که دارای کودکان دارای اختلال اتیسم بودند ۳۰ مادر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری اطلاعات از فرم کوتاه پرسشنامه استرس والدینی آبدین (۱۹۸۳) استفاده شد. ابتدا افراد هر دو گروه مورد پیش آزمون قرار گرفتند و سپس آزمودنی های گروه آزمایش ۹ جلسه ۲ ساعته مثبت اندیشی را دریافت کردند. پس از پایان مداخله بر روی گروه آزمایش، آزمودنی های هر دو گروه به وسیله پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کوواریانس به کمک نرم افزار SPSS استفاده شد.نتیجه: نتایج نشان داد بین میانگین های نمرات استرس والدگری گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد(۰۱/۰P<).بحث: بنابراین، آموزش مهارت های مثبت اندیشی به افراد، از طریق تقویت و بهبود ارتباط مثبت با خود، دیگران و دنیا باعث کاهش استرس می گردد و لذا برنامه آموزشی مثبت اندیشی یک روش موثر بر کاهش استرس والدگری مادران کودکان دارای اختلال اتیسم است.

مثبت اندیشی، استرس والدگری، اختلال اتیسم.