ابوالقاسم نادری - دانشیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
ندا اسماعیل نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی دانشگاه تهران

امروزه، منافع و آثار مثبت آموزش عالی بیش از هر زمان دیگری آشکار شده که در نتیجهی آن، اقبال از همگانی شدن آموزش عالی افزایش پیدا کرده، به گونهای که پذیرش و ورود به دانشگاه در بسیاری از کشورها در شرایطی بسیار رقابتی انجام میشود. البته، همه اقشار و ذینفعان به نوعی در تامین نیازهای آموزش عالی مشارکت دارند، هرچند که دولت به عنوان مهمترین عامل، در مدیریت، راهبری و همچنین در تامین مالی، کماکان نقش و سهم غالب را دارد. در این میان، پدیده جهانی شدن فعالیتها و تحولات فنی(به ویژه در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات)، هم ضرورت توسعه آموزش عالی و هم امکان بین- المللی شدن آن را فراهم کرده است. بینالمللی شدنی در آموزش عالی در سالهای اخیر از مفهومی که صرفا به جابهجایی دانشجویان مرتبط بود به مفهومی گستردهتر تبدیل شده است که مستلزم اصلاح برنامه، بهبود کیفیت در آموزش و پژوهش، استفاده از تکنولوژیهای جدید، مدیریت راهبردی در سطح موسسه و رقابت میباشد. مقوله بین- المللی شدن دانشگاهها از یک سو به سیاستگذاری راهبردی بهمنظور اقدامات مقتضی برای بهبود فعالیتهای پژوهشی، آموزشی و خدماتی نیاز دارد و از طرفی برای بینالمللی نمودن فعالیتهای دانشگاهها، ایجاد بستری پویا برای ایجاد هماهنگی میان بخشهای مختلف یک دانشگاه ضروری به نظر میرسد. در مقاله حاضر سعی شده است با توجه به اهمیت نکات یاد شده بینالمللی شدن آموزش عالی مورد بررسی قرار گرفته و لزوم پرداختن به این جنبهی مهم آموزش عالی در جریان فرآیندهای ارزیابی درونی و بیرونی کیفیت دانشگاهها با افزودن مولفهها و نشانگرهای ویژهای مورد تاکید قرار گیرد تا زمینهای جهت ترسیم یک چشم انداز راهبردی و مدیریتی و طراحی فرآیند مناسبی متشکل از مجموعه فعالیتهای سازمانی برای دستیابی به اهداف تعیین شده جهت ارتقا کیفیت فعالیت دانشگاه و موسسههای آموزش عالی فراهم شود.

آموزش عالی، بینالمللی شدن، ارتقا کیفیت، دانشگاه