برای سالکان طریقت و راهیان حقیقت کمال مطلوب در وصال و قرب الهی معنی و مفهوم پیدا می کند. از این رو وجهه همت آنان برای نیل به قرب الهی مصروف می گردد. لیکن همچنانکه در منطق الطیر عطار در باب سفر مرغان و خطراتی که آنها را تهدید می نماید و در عین حال شرایطی که برای رسیدن به معبود و مقصودشان(سیمرغ)باید طی نمایند، نکاتی را گوشزد می نماید، سایر عرفا نیز با تکیه بر آیات و روایات به این مقوله پرداخته اند. مولوی بلخی هم از این قاعده مستثنی نبوده و بارها به این موضوع اشاره داشته است. لیکن با کنکاش در اشعار مولوی و نقد و تجزیه و تحلیل آنها نکات کلیدی برای سالکان و راهیان وصال حق ترسیم گریده است. این توصیه ها هم برای شرایط و ملزومات این سفر آفاقی و انفسی تاکید دارد و هم بر گونه ها و طروق وصال. از آنجاییکه به قول شهریار مثنوی قرآن شعر پارسی است، لذا این توصیه ها بر گرفته از آیات و احادیث و روایات است. اگرچه راههای وصال به عدد نفوس است لیکن طریق واحدی که مولانا از احکام سریع اسلام و قرآن بیرون پیشنهاد می دهد در واقع راه میانبری است که هر سالک با پیمودن آن راحتر به دیدار معشوق نایل می گردد. در این مقاله نویسندگان این بهد از سروده های مثنوی را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهند.

راههای وصال، رهبر، مجاهده نفسانی، توکل