زهره عرب - دانشگاه آزاد اسلامی، سبزوار
ابوالقاسم امیراحمدی - دانشگاه آزاد اسلامی، سبزوار
علی عشقی سردهی - دانشگاه آزاد اسلامی، سبزوار

اندیشیدن درباره ی مرگ، موضوعی است که عمر آن به اندازه ی تاریخ زندگی بشر است؛ تقریبا هیچ انسانی را نمی توان یافت که در طول زندگی، ساعت ها به مرگ نیندیشیده باشد و شاید بتوان گفت کمتر کسی به اندازه ی شاعران و فیلسوفان، مجال آن را داشته باشند که دیدگاه و احساس خود را در پیوند با مرگ بیان کنند و گفته هایشان را در لابه لای تاریخ به یادگار بگذارند. شاعر، اما در این میان، به دلیل نگاه هنری، جایگاه ویژه ای دارد؛ به همین دلیل در این مقاله، اندیشه و احساس حزین لاهیجی درباره ی مرگ ارزیابی شد. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی بر آن است تا با تفحص و کنکاش در زندگی و اشعار حزین لاهیجی، پیری و مرگ اندیشی را که یکی از مولفه های نوستالژی است، مورد نقد و تحلیل قرار دهد..شعر حزین لاهیجی از دیدگاه نوستالژی تابلویی را می ماند که در آن سیمای مردی خسته، همدم تنهایی و غربت، با انبوهی از تجربه ی آوارگی و دربدری ناشی از جنگ های داخلی و... به تصویر کشیده شده است.

حزین لاهیجی، شعر، دیوان اشعار، مرگ، نوستالژی