حامد بخشی
مریم هاشمیان

روابط گردشگر و میزبان در طول سفر غیرقابل اجتناب است. فرض گردشگران بر این است که تعاملات شان با جامعه میزبان با تجربیات مثبتی همراه است، اما زمانی که با تجارب منفی مواجه می شوند، نگرش های متضادی به جامعه محلی و به طور بالقوه به مقصد گردشگری در آنان رشد می یابد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تجربه تعاملی گردشگران بر نگرش آنان به مردم شهر مشهد انجام شده است. در این رابطه، تجربه تعاملی و نگرش گردشگران به چهار گروه رانندگان، خادمین حرم امام رضا (ع)، فروشندگان و شهروندان مشهدی بررسی شده است. اطلاعات مربوط به تجربیات گردشگران از تعامل با جامعه میزبان با سوالات باز در پرسشنامه استخراج شده و سپس این تجربیات کیفی با تکنیک تحلیل مضمونی طبقه بندی و به شکل دو مقوله تجربیات مثبت و منفی کدگذاری شده و به داده های کمی تبدیل شده اند. نگرش زائران و گردشگران نیز با استفاده از گویه هایی در قالب طیف لیکرت سنجیده شده است. یافته ها نشان می دهد در مجموع میانگین نمره نگرش گردشگران به مردم مشهد ۳.۳۳ (۵-۱) است که حاکی از نگرش خنثای زائران و گردشگران به آنان می باشد. همچنین از بین ویژگی های جمعیت شناختی، تنها دو متغیر سن و تحصیلات با نگرش رابطه معناداری دارند؛ به طوری که سن رابطه مثبت و تحصیلات رابطه منفی با نگرش گردشگران داشته است. به علاوه، نگرش زائران و گردشگران تحت تاثیر تجربه تعاملی آنان نیز می باشد. نتیجه تجربیات تعاملی خوشایند و مثبت زائران و گردشگران با جامعه محلی، نگرش مثبت بوده است، اما تجربیات تعاملی ناخوشایند آنان ، نگرش منفی شان را به دنبال داشته است.

روابط گردشگر- میزبان، نگرش به گردشگری،گردشگر و جامعه محلی، تصویرذهنی از مقصد