علی کوهستانی - لیسانس حقوق قضایی
فردین تیموریان - لیسانس علوم تربیتی، گرایش مدیریت و برنامه ریزی آموزشی
یلدا قهوه چی باروق - فوق لیسانس مدیریت دولتی

اهمیت بازی در زندگی کودک آن چنان آشکار است که نیاز چندانی به استدلال ندارد.بازی نه تنها برای حرکت اندامهای گوناگون بدن، پرورش عضلات و صرف انرژی اضافی، که عدم مصرف آن حساسیت و عصبانیت را در پی دارد، ضروری است، بلکه یاری دهنده کودک در شناخت محیط و تسلط بر آن است.بازی، شیوه همکاری و تبادلات با دیگران و رعایت حقوق آنان را به کودک می آموزد. آن گونه رفتار اجتماعی که کودک از طریق بازی آزاد و بدون تکلف در خارج از محیط مدرسه می آموزد، بسیار فراتر از آموزشی است که از طریق تماس و بازی با کودکان دیگر در محیط مدرسه حاصل می شود.محیط خانواده بدلیل تعداد اندک کودکان همسن ومحیط مدرسه، بدلیل محدودیتهای فراوان، نمی توانند این تمایل را در کودک ارضا کنند. رشد اجتماعی کودکان یکی از مهم ترین فرایندهای رشد است که بر جنبه های دیگر پرورش کودکان تاثیرگذار است. مرحله رشد اجتماعی کودکان اگر به درستی طی شود، استقلال، اعتمادبه نفس و مهارت های نیازمند برای بزرگسالی را به کودکان می آموزد.با شکل گیری صحیح رشد اجتماعی ،کودک مهارت های رفتاری را می آموزد که از طریق آنها می تواند با دیگران تعامل داشته باشد. بازی، پاسخی برای رشد و تکامل استعدادها، قابلیت ها، توانایی ها و نیازهای ابتدایی و مقدماتی کودک است. نقش بازی در رشد اجتماعی کودکان بسیار مهم است.

بازی، رشد اجتماعی، کودکان، خانواده، معلم، محیط مدرسه