اصغر نوروزی
داوود مهدوی
خدابخش توکلی

در دهه های اخیر کاهش شدید جمعیت روستایی کشور و از طرفی تداوم توسعه نیافتگی و در عین حال ناپایداری در ابعاد توسعه رایج، قابل مشاهده است. این در حالی است که نقش و اهمیتی که نواحی روستایی در اشتغال، تولید، صادرات و نهایتا توسعه ملی دارند، بر کسی پوشیده نیست و ارائه راهبردهای مناسب جهت تحقق توسعه پایدار روستایی اجتناب ناپذیر است. از جمله این راهبردها، آموزش و ترویج است که مورد تاکید اندیشه های توسعه پایدار نیز می باشد. لذا پژوهش حاضر که توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر پیمایش است، به بررسی و تحلیل اثرات آموزش-های ترویجی بر توسعه پایدار روستایی از دیدگاه آموزش دید گان و کارشناسان فعال در این زمینه در استان چهارمحال وبختیاری پرداخته است. جامعه آماری شامل ۵۰۰۰۰ نفر شرکت کنندگان در دوره های آموزشی و تعداد ۵۲ نفر کارشناسان مرتبط می باشد که با استفاده از فرمول کوکران -۳۸۱ نفر از آموزش دید گان و ۳۱ نفر از کارشناسان به عنوان نمونه انتخاب گردید. اطلاعات موردنیاز از طریق پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه وتحلیل شده است. نتایج نشان داد که از دیدگاه دو گروه بیشترین اثر مثبت آموزش های ترویج کشاورزی بر مجموع شاخص های بعد زیست محیطی و کمترین تاثیر آن برگویه های بعد اجتماعی توسعه پایدار روستایی بوده است. ازنظر آموزش دید گان کل گویه های زیست محیطی با میانگین۳۸/۳ و اقتصادی با ۱۶/۳ در وضعیت تاثیرپذیری بالا و گویه های اجتماعی با میانگین ۱۴/۳ در حد متوسط بوده اند. ازنظر کارشناسان نیز گویه های زیست محیطی با میانگین ۵۸/۳ تاثیرپذیری بالا، اقتصادی با ۱۵/۳ و اجتماعی با میانگین ۰۵/۳ در وضعیت متوسط قرار دارند.

ترویج و آموزش کشاورزی، توسعه، توسعه پایدار، روستا، چهارمحال و بختیاری