علی فرهادی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بوشهر، بوشهر، ایران
غلامرضا جعفری نیا - دانشیار گروه جامعه شناسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران
فاطمه کرم پور - استادیار، گروه زبان شناسی عمومی، دانشگاه پیام نور، بوشهر، ایران

شاهنامه فردوسی آینه روشن و تمام نمایی از اصول، آداب، اندیشه ها و تفکرات و جامع جمیع خصایص مدنی و اخلاقی و فرهنگی ایران باستان است. این اثر بی نظیر با پرداختن منطقی به داستان ها و حکایات، به شخصیت ها و بازیگران آن روح تازه ای می بخشد. در اثنای توصیف صحنه های نبرد، نمودهای اجتماعی را نیز مد نظر قرار داده است. هدف از این پژوهش بررسی و تبیین مولفه های اجتماعی در لابه لای اشعار نغز این شاعر بزرگ می باشد. این پژوهش بخش ابیات بخش پهلوانی  را شامل می باشد. شاهنامه مورد استناد در این نوشتار، نسخه ای از شاهنامه است که توسط جلال خالقی مطلق (از سال ۱۳۶۶ تا ۱۳۸۶) در هشت دفتر گردآوری شده است. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر آن است میزان حضور مولفه های اجتماعی، ۱۲۰۰ بار است که در این میان، بیشترین فراوانی مروبوط به مولفه ی اشاره به شاهان گذشته با ۸۶ بار تکراربوده است و کمترین فراوانی مربوط به مولفه زبان با ۷ بار تکرار بوده است.

شاهنامه, فردوسی, اجتماعی, پهلوانی