قاسم علی محمدی
اکبر زارع شاه آبادی

اشتغال عامل وحدت بخش و پیوند اعضای جامعه به شمار می رود و موجب استقلال فرد می شود. هدف این پژوهش مقایسه و چگونگی شاخص های اشتغال زنان و مردان در استانهای کشور با تاکید بر سرشماری های ۸۵ و ۹۰ با استفاده از تحلیل ثانویه داده های حاصل از سرشماری عمومی نفوس و مسکن کشور ایران بر حسب استانها می باشد. یافته ها و نتایج تحقیق نشان می دهد که اشتغال و مشارکت زنان و مردان در هر دوره ای متفاوت است به طوریکه همواره حاکی از پایین بودن و متفاوت بودن و دسترسی نابرابر نسبت زنان شاغل به مردان در کل کشور است. بررسی وضعیت اشتغال و مشارکت در استانهای ایران بر حسب سرشماری های ۸۵ و ۹۰ نشان می دهد که بالاترین میزان مشارکت زنان در اکثر استان ها در هر دو سرشماری در حیطه کمتر از ۱۵ درصد و چند استان در حیطه ۱۵ تا ۳۰ درصد بوده اند. در مقابل میزان مشارکت مردان در هر دو سرشماری در همه استان ها در حیطه ۴۵ درصد به بالا بوده است. بنابراین در سال ۸۵ بیشترین میزان مشارکت زنان در کشور مربوط به استان خراسان جنوبی با ۲۱.۹ درصد بوده ولی در سال ۹۰، باز هم بیشترین درصد مربوط به مشارکت زنان همین استان بوده اما یک روند کاهشی داشته که تقریبا ۱۷.۳ درصد بوده است. در مقابل بیشترین مشارکت در بین مردان در سال ۸۵ مربوط به استان کردستان با ۶۸.۶ درصد بوده که در سال ۹۰ به ۷۰.۴ درصد رشد یافته اما جای خود را به استان بوشهر (۷۰.۹ درصد) داده است.