حمید یعقوبی - PH.D. Student in General Psychology ,Department of Psychological Sciences, Faculty of Humanities ,Neyshabur Branch ,Islamic Azad University, Neyshabur, Iran
حسن توزنده جانی - Associate Professor of Psychology ,Department of Psychological Sciences, Faculty of Humanities ,Neyshabur Branch ,Islamic Azad University ,Neyshabur, Iran
احمد زنده دل - Assistant Professor of Mathematics, Neyshabur Branch, Islamic Azad University, Neyshabur, Iran

مقدمه: هدف پژوهش حاضر ، مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و درمان پذیرش و تعهد بر شفقت خود در زنان دارای تعارض زناشویی می باشد. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و آزمون پی گیری با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر تایباد بودند. نمونه آماری ۳۹ آزمودنی(۱۳ نفر گروه هیجان مدار، ۱۳ نفر درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد و ۱۳ نفر گروه کنترل ) بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در سه گروه گمارده شدند. گروههای آزمایشی درمان هیجان مدار (طی ۹ جلسه ) و درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد (طی ۸ جلسه ) دریافت نمودند ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش، پرسش نامه های تعارض زناشویی براتی و ثنایی و شفقت خود نف بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که پروتکل آموزشی درمان هیجان مدار نسبت به درمان پذیرش تعهد تاثیر معنادار بیشتری بر افزایش شفقت خود در زنان دارای تعارض زناشویی داشته است (۰۰۱/۰ > P). نتیجه گیری: مطابق با یافته های پژوهش حاضر ، می توان از بسته آموزش درمان هیجان مدار برای افزایش میزان شفقت خود از طریق ابراز هیجانات ، توانایی همدلی با دیگران و انتقادپذیری در زنان دارای تعارض زناشویی بهره برد.

Emotion Focused Therapy, Acceptance – Commitment Therapy, Self-Compassion, Marital Conflict, Women, درمان هیجان مدار, درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد, شفقت خود, تعارض زناشویی, زنان