مهدی عظیمی - استادیار دانشگاه تهران (دانشکده الهیات، گروه فلسفه و کلام اسلامی)؛

ملاصدرا در عبارتی از اسفار می گوید که قضا صورت هایی علمی است که (۱) لازم ذات واجب الوجود، (۲) نامجعول، (۳) بیرون از عالم، (۴) عاری از امکان واقعی، (۵) قدیم بالذات، و (۶) باقی به بقای خداوندند. علامه طباطبایی در نهایهالحکمه بر آن است که «لازم» در (۱) نمی تواند به معنای «بیرون از ذات» باشد وگرنه (۱) با (۲) تا (۶) در تناقض خواهد افتاد. افزون بر این، اگر آن صورت های علمی بیرون از ذات خدا باشند، آن گاه اگر معلوم حضوری او باشند نظریه مثل، و اگر معلوم حصولی او باشند نظریه صور مرتسمه صادق خواهد بود؛ درحالی که ملاصدرا هر دو را کاذب می داند. پس این صورت های علمی عین ذات واجب الوجودند و قضا نزد صدرا همان علم ذاتی خدا به تفاصیل خلقت است. به رای ما، اما، هم این مدعا ناروا است و هم آن دلایل نارسا. زیرا در فلسفه صدرا صورت های علمی یادشده با عقول مجرد این همانی دارند و عقول مجرد به هر شش صفت یادشده موصوف اند بی آن که تناقضی پدید آید. هم چنین ملاصدرا، برخلاف ادعای عجیب علامه، وجود مثل را به عنوان محل قضای الهی می پذیرد.

سرنوشت, صدرا, طباطبایی, عالم, قضا, مثل