مجتبی مصلح - A Level Three Graduate of Qum Seminary and M. A. Student in Jurisprudence and Fundamentals of Islamic Law, Allameh Tabataba’i University
حمیدرضا بصیری - Assistant Professor of Jurisprudence and Private Law, Faculty of Theology, Allameh Tabataba’i University

نمازجماعت از جمله  مناسکی است که در عین این که در تقرب انسان به خداوند اثرگذار است، دارای بعدی اجتماعی بوده که موجب قدرت اجتماعی و اتحاد میان مسلمانان می­شود. یکی از ارکان نمازجماعت، وجود امامی است که مامومین به آن اقتدا کنند. شارع مقدس شرایطی را برای امام­جماعت تعیین کرده است که از جمله­ی آن شرایط که قریب به اتفاق فقهای متاخر آن را شرط می دانند، «شرطیت­عدالت» است. با بررسی که صورت گرفت مشهور متاخرین «شرطیت­عدالت» در امام­جماعت را ثابت دانسته­اند، لکن ادله ایشان قاصر از اثبات این مدعا است و به جهت ادعای اجماع، فقها کمتر به این موضوع پرداخته و کلام ایشان به ذکر اجماع و بیان روایاتی خلاصه شده است، لکن نقد­ و­ بررسی تفصیلی ادله و اثبات این فرضیه حداقل موجب کمتر شدن وسواس برخی از متشرعین در احراز این شرط شده و در نتیجه موجب رونق بیش­از­پیش نمازجماعت می­شود.

congregation Imam, Justice, Imāmīyyah jurisprudents, condition of justice, deterrence of iniquity