کاظم راغبی - . دانشجوی دکتری فلسفه دین دانشگاه تهران، پردیس فارابی
منصور نصیری - دانشیار گروه فلسفه دانشگاه تهران، پردیس فارابی
محمد محمدرضایی - . استاد گروه فلسفه دانشگاه تهران، پردیس فارابی؛

محافظه­ گرایی پدیداری، رویکردی در توجیه معرفت­شناساسانه است که با تکیه بر «به نظر رسیدن» و «پدیدار»، تلاش دارد نظریه­ای برای توجیه درونی و غیراستباطی حداقل برخی از باورهای انسان را فراهم آورد. بر این اساس توجیه و عدم توجیه، رابطه­ای مستقیم با وضعیت ذهنی عامل معرفتی دارد. ایده­ی مرکزی این نظریه این است که اگر چیزی برای یک عامل معرفتی صادق به نظر بیاید، و هیچ دلیلی نیز وجود نداشته باشد که آن چیز آنگونه که به نظر می­آید نیست، آن عامل معرفتی در باور به آن امر، حداقل به میزانی، دارای توجیه و عقلانیت است. ما در این مقاله، با نگرشی همدلانه، این دیدگاه نوین را تقریر کرده و تلاش خواهیم کرد علاوه بر تبیین مولفه های اصلی آن، که مهم­ترین آن تبیین «به نظر رسیدن» به عنوان یک وضعیت ذهنی التفاتی دارای ویژگی پدیداری خاص است، مهم­ترین نقدهای وارد شده بر محافظه­گرایی پدیداری را پاسخ دهیم و نشان دهیم که این دیدگاه، دیدگاهی قابل توجه در توجیه و عقلانیت باورهای معرفتی به شمار می­آید.

محافظه گرایی پدیداری, توجیه غیراستنباطی, درون گرایی, فهم متعارف