محسن صابر مقدم - مرکز تحقیقات اعتیاد، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی
علی اصغر نیکدلان - ، بیمارستان امام (ع) بجنورد
سید محمد علوی نیا - مرکز تحقیقات زئونوز، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی

چکیده زمینه و هدف: پروپوفل پرکاربردترین داروی القاء وریدی است که برای بی هوشی بکار میرود و از مشخصات آن طول اثر کوتاه و عوارض جانبی کم است. یکی از عوارض مصرف این دارو ایجاد حرکات خودبخودی یا میوکلونوس می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی بروز میوکلونوس و عوامل مرتبط با آن به دنبال تجویز پروپوفول بود. به علاوه زمان شروع، سرعت ایجاد علایم پس از تزریق و کمیت این حرکات مورد بررسی قرار گرفتند. مواد و روش کار: در این مطالعه تعداد ۲۰۴ بیمار تحت القاء بی هوشی با پروپوفول، توسط دو پزشک متخصص بی هوشی مورد مشاهده قرار گرفتند و بوجود آمدن حرکات غیر طبیعی، بر اساس درجه تکانش (movement score) به عنوان میوکلونوس ثبت گردید. تمام بیماران تحت مانیتورینگ عمق بی هوشی با روش شاخص دو طیفی (BIS) قرار داشتند. برای بررسی ارتباط میوکلونوس با سایر متغیر ها از رگرسیون لجستیک استفاده شد. کلیه تجزیه و تحلیل ها در نرم افزارSPSS ۱۶ انجام شد. یافته ها: ۶۰ بیمار از ۲۰۴ بیمار دچار میوکلونوس شدند که بروز میوکلونوس ۲۹% برآورد شد. افرادی که دچار میوکلونوس شدند به طور معنی داری وزن کمتری داشتند و دوز بیشتری از پروپوفل به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. در مدل رگرسیون لجستیک رابطه سن و دوز دارو با میوکلونوس مشاهده شد. نتیجه گیری: یافتههای مطالعه نشاندهنده بروز بالای میوکلونوس در این بیماران نسبت به آمارهای ذکر شده در سایر منابع است. با توجه به این یافتهها و مقایسه آن با سایر مطالعات، فرضیه تاثیر نژاد بر میزان دوز مورد نیاز برای رسیدن به سطح مطلوب بی هوشی و وقوع میوکلونوس شکل گرفت، در نتیجه لازم است دوز مورد نیاز و لزوم کاربرد داروهای جلوگیری کننده از میوکلونوس طی مطالعاتی چند مرکزی در هر نژاد تعیین گردد

Key words: Propofol, Myoclonus, Race, Anesthesia, Age, واژه های کلیدی : پروپوفل, میوکلونوس, بی هوشی, نژاد, سن