ابراهیم مسعودنیا - دانشگاه گیلان
سید جواد پورنقی - دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی
زهرا باهمت - دانشگاه گیلان

زمینه و هدف: بیماران شاکی از علائم گوارشی تعداد زیادی از مراجعین به کلینیک های عمومی و داخلی را تشکیل می­دهند. به نظر می­رسد که چگونگی واکنش افراد نسبت به رویدادهای استرس­زا، مهمتر از خود استرس در تولید بیماری­های گوارشی باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین راهبردهای مقابله­ای و ابتلای به اولسر پپتیک انجام شد. مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع مورد- شاهدی می­باشد. ۲۰۰ نفر ( ۱۰۰ نفر بیمار مبتلا به زخم معده با علائم اولسرهای پپتیک (زخم اثنی عشر، زخم معده و زخم مری) با تشخیص زخم پپتیک که به بیمارستان امام رضا(ع) بجنورد مراجعه نموده و اندیکاسیون آندوسکوپی داشتند و ۱۰۰ نفر سالم که فاقد سابقه یا ابتلا به زخم پپتیک بودند) با سنین ۲۰ تا ۵۰ سال با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. این افراد با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش عبارت بودند از: مقیاس راهبردهای مقابله­ای ( (CSSو چک لیست مشخصات دموگرافیک داده ها با استفاده از آماره یومن ویتنی و نرم­افزار SPSS ۲۰ تحلیل شدند. یافته ­ها: تفاوت معناداری میان افراد با علائم اولسر پپتیک و افراد سالم از نظر راهبردهای مقابله­ای جستجوی حمایت اجتماعی (۰۰۱/۰ >p)، ارزیابی مجدد/ سازگاری (۰۰۱/۰ >p)، مقابله اجتنابی (۰۰۱/۰ >p)، مقابله مساله­مدار (۰۰۱/۰ >p)، مقابله هیجان مدار (۰۱/۰ >p) و مقابله فعالانه (۰۵/۰ >p) وجود داشت. نتیجه گیری: راهبردهای مقابله هیجانی­مدار و منفی در برابر شرایط استرس­زا می­تواند بعنوان یک ریسک فاکتور برای اولسر پپتیک عمل کند. بیماران با علائم اولسر پپتیک در مقایسه با افراد سالم از راهبردهای مقابله­ای هیجانی و نامطلوب، مانند ارزیابی مجدد/ سازگاری و مقابله اجتنابی استفاده می­کردند

Peptic Ulcer, Coping Strategies, Stressful Situations, راهبردهای مقابله ای, اولسر پپتیک, شرایط استرس زا