حسین حسین خانی - مربی پژوهش، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، تهران، ایران

ایران کشوری است که تنها حدود ۷.۵ درصد آن توسط جنگل پوشیده شده و بدین خاطر ایران در زمره کشورهایی با پوشش جنگلی کم   (LFCCs) قرار می­ گیرد و از نظر تولید چوب قادر به تامین مواد اولیه مورد نیاز کارخانه­ های تولید کننده چوب و کاغذ نمی ­باشد (جلیلی و همکاران، ۱۳۸۶). همچنین  با توجه به سیاست­ های اتخاذ شده از سوی سازمان جنگل ها در زمینه حفظ و صیانت از جنگل­ های شمال کشور، میزان نشانه­ گذاری و برداشت چوب در سال­ های گذشته، سیر نزولی داشته و برداشت چوب از جنگل­ های کشور کاهش یافته و کارخانه­ های صنایع چوب و کاغذ کشور با کمبود ماده اولیه روبرو هستند. به عنوان مثال کارخانه­ های تولیدکننده تخته خرده چوب و MDF  کشور در سال­ های اخیر تلاش قابل وصفی را برای رسیدن به مرز تولید بر پایه ظرفیت اسمی شان را داشتند که به لحاظ کمبود مواد اولیه هیچگاه به این رکورد دست نیافتند. این در حالی است که کشور همه ساله میلیون­ ها دلار صرف واردات این محصولات (تخته خرده چوب و MDF) و انواع کاغذ می ­کند که این امر خروج مقادیر قابل توجهی ارز از کشور را باعث می­ شود. این در حالی است که صنایع چوب و کاغذ جزء صنایع با قدمت ۴۰ -۵۰ ساله در کشور می باشند و واردات  اجبارا به خاطر کمبود مواد اولیه کارخانه­ های تولیدی است و محدودیت­ های تکنولوژیکی آن قابل چشم پوشی است. سوال اساسی این است که آیا کشور قادر به تامین مواد اولیه لیگنوسلولزی مورد نیاز کارخانه­ های تولیدی خود نمی باشد و می ­بایستی جهت تامین محصولات مورد نیاز خود ( تخته خرده چوب، MDF و انواع کاغذ) به امر واردات بپردازد؟