مهری دیناروند - استادیار، بخش تحقیقات جنگل ها و مراتع، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان خوزستان، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، اهواز، ایران

منطقه حفاظت شده شالو و منگشت با وسعتی معادل ۱۲۵۵۳ هکتار واقع در ناحیه ایران- تورانی (بخش زاگرسی)،  در شمال شهرستان ایذه، بخش دهدز و در موقعیت جغرافیایی ۵۰ درجه و ۱۵ دقیقه تا ۵۰ درجه و  ۴۰ دقیقه طول شرقی و ۳۱ درجه ۳۵ دقیقه تا ۳۱ درجه و ۴۵ دقیقه عرض شمالی است. تاکنون قریب به ۳۰۰ گونه متعلق به ۵۰  تیره از این منطقه جمع­ آوری و شناسایی شده ­است. پوشش جنگلی منطقه با غالبیت گونه بلوط ایرانی (Quercus brantii Lindl.)  به همراه گونه­ های زالزالک (Crataegus aronia (L.) Bosc.) ex DC.)، بنه Pistacia atlantica Desf.. ، کیکم (Acer monspessulanum L. subsp.cinerascens (Boiss.) Yaltirik)، شیرخشت (Cotoneaster nummularius Fisch. & Mey.) سیمای عمومی منطقه را تشکیل می ­دهد. این منطقه بستر تعداد ۹ گونه انحصاری (اندمیک) ایران است. بهره برداری بی­ رویه از منابع طبیعی بخصوص شدت چرای دام و تغییر کاربری اراضی، شکار و صید جانوران بومی بویژه پرندگان، توسعه باغ­ها و زمین­ های کشاورزی، ساخت و ساز ویلا و منازل مسکونی، در حاشیه منطقه می­ تواند در بلندمدت عامل تهدیدی جدی برای این ناحیه شود. منطقه حفاظت شده شالو و منگشت بستر رویش گونه­ های دارویی و خوراکی متعددی است. متاسفانه جمعیت بعضی از این گیاهان مانند چویل، جاشیر، کلوس (در کوه قارون)، مورد معطر، آویشن و برخی گونه ­های پیازی به دلیل برداشت محلی، به شدت درحال کاهش است.

خوزستان, زاگرس, فلور, آبشار شیوند, بلوط ایرانی