مریم تیموری - استادیار پژوهش، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، تهران، ایران

در دهه­های گذشته از روش­های مختلفی برای مبارزه با بیابانزایی استفاده شده است که می­توان به گیاهان بادشکن و جنگل کاری در نواحی خشک به منظور کاهش فرسایش خاک و تثبیت تپه­های شنی اشاره کرد. اگر چه کاشتن گیاهان می­تواند باعث تثبیت شن­های روان و مانع گسترش بیابانزایی شود اما باد قادر است ذرات خاک حدفاصل پوشش گیاهی را جابه جا کند. پوسته­های زیستی یکی از روش­هایی است که در مناطق بیابانی برای تثبیت خاک و شن­های روان و ممانعت از گسترش پدیده بیابان زایی استفاده شده است. پوسته­های زیستی، که به اسامی دیگری مانند پوسته های میکروبیوتیک، میکروفیتیک و یا کریپتوگامیگ نیز خوانده می­شوند، چند میلی متر بالایی سطح خاک را می­پوشانند. پوسته­های زیستی خاک در نواحی خشک و نیمه خشک وجود داشته و حد­فاصل بین پوشش گیاهی تنک این نواحی را پر می­کنند. پوسته­های زیستی از موجودات مختلف مانند سیانوباکترها، قارچ­ها، جلبک­ها، گل­سنگ­ها، خزه ها و سرخس­ها تشکیل شده­اند.