مجتبی طالبیان شریف - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی صنایع،دانشگاه فردوسی مشهد
مجید سالاری - استادیار گروه مهندسی صنایع، دانشگاه فردوسی مشهد
رضا اشتهادی - دانشجویان کارشناسی ارشد مهندسی صنایع، دانشگاه فردوسی مشهد
سمیه الهیاری

بحرانهای طبیعی و سوانح ساختهی دست بشر هر کدام به نوبهی خود می توانند امنیت ساکنین آن ناحیه را به خطر بیندازند. در چنین مواقعی افراد آسیب دیدهی فراوانی منتظر دریافت خدمات و کالاهای امدادی از طرف نهادهای مسئول هستند. فرآیند امدادرسانی نیز به دلیل روبرو بودن با محدودیتها و مشکلات متنوع نیازمند برنامهریزیهای دقیق است تا حداقل اتلاف هزینه و سرمایه را به دنبال داشته باشد. مقالهی پیش رو به ارائه ی مدلی برای توزیع کالاهای امدادی میپردازد که در آن تعدادی وسیلهی نقلیه با ظرفیت معین با حرکت از انبارها به سمت نقاط آسیب دیده حرکت می کنند. از آنجا که هدف برآورده سازی تقاضا در حداقل زمان ممکن میباشد این گونه فرض شده است کهمسیرها به صورت باز تشکیل میشوند و همچنین برخی نقاط با ملاقات نقاط هم جوار تحت پوشش قرار می گیرند، به عبارتی نیازی به مراجعه-ی مستقیم وسیلهی نقلیه نمی باشد. این فرض به جهت تخریب احتمالی راه های ارتباطی و در دسترس نبودن مسیرهای امدادرسانی نیز می تواند واقعگرایانه باشد. در نهایت مدل مذکور به کمک روشهای دقیق و ابتکاری حل شدهاند. نتایج حاکی از آن است که روش ابتکاری در مقایسه با روش دقیق قادر به ارائهی جوابهایی با کیفیت بسیار خوب در زمانی اندک می باشد.

مدیریت بحران، مسیریابی وسایل نقلیه یظرفیت دار، پوشش تدریجی، نامساوی معتبر، روش ابتکاری