شهاب مالکی - دانش آموخته دکتری روانشناسی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران.
طیبه شریفی - دانشیار گروه روانشناسی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران.
احمد غضنفری - دانشیار گروه روانشناسی واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی شهرکرد، ایران
رضا احمدی - استادیار گروه روانشناسی ،واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی شهرکرد، ایران

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش گروهی والدگری مثبت و مهارت های ارتباط موثر با همسر بر اهمال کاری، انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر فارسان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با دو گروه آزمایشی و گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه والدین دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر فارسان که به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۶۰ نفر (۲۰ نفر در گروه آموزشی والدگری مثبت، ۲۰ نفر در گروه آموزشی مهارت های ارتباط موثر با همسر، ۲۰ نفر در گروه گواه) انتخاب شدند و به دو گروه آزمایشی در ۸ جلسه آموزش والدگری مثبت و آموزش مهارت های ارتباط موثر ارائه شد. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (۱۹۸۴)، و پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر (۱۹۸۱) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد، تفاوت معنی داری بین اثربخشی آموزش گروهی والدگری مثبت و مهارت های ارتباط موثر با همسر بر میانگین نمرات اهمال کاری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر در دو مرحله پس آزمون و پیگیری وجود دارد.

آموزش مهارت های ارتباط, آموزش والدگری مثبت, انگیزش تحصیلی, اهمال کاری تحصیلی, دانش آموزان پسر