صنم باقریان خسروشاهی - دانشجوی دکتری روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی
مریم محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد خانواده درمانی دانشگاه شهید بهشتی
حمیدرضا پوراعتماد - استاد گروه روانشناسی و پژوهشکده مغز و علوم شناختی، دانشگاه شهید بهشتی
جلیل فتح آبادی - دانشیار گروه روتنشناسی دانشگاه شهید بهشتی
نوشین فایضی - کارشناس ارشد روانشناسی/ مرکز تهران اتیسم

در سال­های اخیر ضرورت توجه به زوجین دارای کودکان مبتلا به انواع اختلالات رشدی مورد توجه خانواده درمانگران قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی "برنامه درمانی اتیسم یکپارچه با خانواده" بر رضایت زناشویی زوجین دارای کودک مبتلا به اتیسم و مقایسه آن با "برنامه پرنده کوچولو" انجام شده است. در این پژوهش ۴۲ زوج دارای کودک مبتلا به اتیسم از مرکز تهران اتیسم و آوا به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری این پژوهش پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ است. نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که تفاوت گروه اف.سی.تی.ای.دی با دو گروه دیگر در مرحله پس­آزمون در زیر مقیاس­های فرزندان، حل تعارض، دوستان، اوقات فراغت (متغیرهای بین فردی) و نمره کل مقیاس رضایت زناشویی معنی دار بود و تفاوت حاصل تا پیگیری (یک ماه پس از اجرای دوره) حفظ شد. یافته­ها نشان داد که برنامه درمانی اتیسم یکپارچه با خانواده، برنامه ای منعطف است که با ویژگی های خاص هر خانواده هماهنگ می­باشد و در نتیجه برای افزایش رضایت زناشویی والدین کودکان اتیستیک کاربردی است.

اتیسم, برنامه درمانی اتیسم یکپارچه با خانواده, برنامه پرنده کوچولو, رضایت زناشویی