محسن رحمتی - استاد گروه تاریخ دانشگاه لرستان
زینب بیرانوند - دانشجوی دکتری تاریخ ایران دوره اسلامی دانشگاه لرستان

در قرن هفتم، تشیع امامی تحت تاثیر عوامل متعدد سیاسی، اجتماعی و فرهنگی همچون فعالیت­های علمای شیعی، تصوف و جنبش اجتماعی فتوت، آشفتگی های سیاسی و تسامح مذهبی مغولان، گسترش یافت. در میان عوامل گوناگون، نقش وزیران شیعی­مذهب دربار خلافت عباسی نیز در خور توجه است. در این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، پس از مروری گذرا بر احوال وزرای شیعی در سده هفتم هجری، نقش ایشان در این زمینه بررسی می شود. بنابر یافته­های این پژوهش، در این دوره، خلیفه عباسی الناصرالدین الله (حک: ۵۷۵۶۲۲ق)، با طرح و پیگیری وحدت مذهبی، از شیعیان برای تصدی منصب وزارت بهره گرفت. وزیران شیعی نیز با استفاده از فرصت و از طرق مختلف همچون سپردن مناصب اداری، عمران مشاهد متبرکه و سرانجام تولیت مدرسه مستنصریه در بغداد، به شیعیان، در رشد فرهنگی و اجتماعی شیعیان و تحکیم و ترویج شعائر و باورهای شیعی در قلمرو خلافت، نقش بارزی ایفا کردند.

گسترش تشیع, وزیران شیعه, تشیع امامیه, خلافت عباسی