عباس یعقوبی اندرایی - دانشجوی دکتری مهندسی سوانح، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران
احمد نوحه گر - استاد گروه برنامه ریزی، مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران
محسن خرم - دانشجوی دکتری مهندسی سوانح، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران

توسعه شهر هوشمند به سرعت در سطح جهانی در حال گسترش است و اغلب یکی از اهداف آن بهبود پایداری شهری عنوانمیشود. با این حال، فرآیندهای توسعه هوشمند شهرها اغلب رویکردهای فناوری محور هستند که می تواند تعاملات بین ساختاراجتماعی و اجزای اکولوژیکی سیستم های شهری را بر هم بزند یا آنها را محدود کند. برای جلوگیری از تعارضات و تداخلات احتمالیمابین سه جزء اصلی موجود و حاکم بر محیط شهری که عبارتند از ساختار اجتماعی، اکولوژیکی و فناوری، به نظر میرسد که باید نقشاین زیرساختها به طور همزمان و یکپارچه مد نظر قرار گیرد و این رویکرد، منجر به شکل گیری ادبیات و چارچوب مناسب برایگسترش و ارتقاء اثرگذاری برنامه های شهر هوشمند گردد. سیستم های جامع تر میتوانند این اطمینان را ایجاد کنند که راه حل های«هوشمندسازی شهرها» اثربخشی بهتری داشته باشند و پایداری شهرها به طور گسترده و مبتنی بر موضوعات عدالت اجتماعی، حکمرانی، حمایت های فناورانه و راه حل های سازگار با طبیعت و تاب آوری زیست محیطی محقق گردد. در این زمینه زیرساخت هایشهر هوشمند نقش مهمی ایفا می کنند و راه های جدیدی را برای سنجش، آزمون و اجرای سیستم های شهری بر پایه پویایی هایمکانی و زمانی فراهم می کنند. در این مطالعه چندین نمونه از تعاملات زیرسیستم ها، برای نشان دادن اینکه چگونه یک رویکردیکپارچه از سیستم های فناورانه- اجتماعی و اکولوژیک می تواند شکل گیرد و بر اساس آن زیرساخت و توسعه شهر هوشمند برایتامین اهداف هنجاری اجتماعی به کار گرفته شود، ارائه شده است.

شهر هوشمند، اکولوژی، شهر سبز، توسعه پایدار، شهر پایدار