کوثر نهاوندی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه تبریز
ایرج تیموری - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده برنامه ریزی و علوم محیطی، دانشگاه تبریز
رسول قربانی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده برنامه ریزی و علوم محیطی، دانشگاه تبریز

پیاده روی یکی از آسان ترین و کم هزینه ترین گونه های حمل و نقلی است از طرفی در روند توسعه شهر مدرن، مردم تمایلکمتری به پیاده روی دارند، چرا که آنها بیشتر در معرض محیط نقلیه ای قرار دارند. شهرهای توسعه یافته بر اساس برنامه ریزی خودرو-محور امن نبوده و ایجاد یک محیط شهری قابل پیادهروی با اجرای حمل و نقل انسان محور در راستای توسعه پایدار شهری ضروریاست. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اهمیت حمل و نقل انسان محور در توسعه پایدار شهری با تاکید بر نقش پیاده راه تدوین شدهاست. طبق داده های منتشر شده از مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، میزان انتشار گاز های ناشی از مصرف سوخت ۷۳۲۶ کیلوگرم برهر نفر می باشد که این آمار مغایر با اهداف بعد زیست محیطی توسعه پایدار می باشد و باعث افزایش مخاطرات محیط زیستی وتهدیدی مهم برای انسان ها در ایران می باشد. همچنین با افزایش وسایل نقلیه موتوری و رشد و گسترش شهر ها در ایران، مطابقآمار سالیانه نزدیک به ۸۰۰ هزار تصادف اتفاق می افتد و باعث فوت روزانه ۴۳ نفر می گردد که این مورد نیز تهدیدی مهم برایساکنان شهروندان در ایران به شمار می آیید. لذا ضروری است که با اجرای حمل و نقل انسان محور از این مخاطرات جلوگیری کرد.در پژوهش مورد نظر ابتدا به مخاطرات توسعه شهر ها و افزایش حمل و نقل موتوری و کمبود فضای پیاده محور اشاره شد. سپس بهلزوم رسیدن به توسعه پایدار و تحقق ساختن بعد زیست محیطی توسعه پایدار با افزایش حمل و نقل انسان محور با تاکید بر نقش پیادهراه اشاره شده است. همچنین تجارب جهانی و ملی و تحقیق های انجام شده توسط سایر پژوهشگران نیز بررسی شد و در آخر با بررسیمزایا و معایب این طرح به ارائه پیشنهادات منجر شد.

حمل و نقل انسان محور، توسعه پایدار، پیاده راه، پیاده مدار