امیرحسین طبیبی - دانشجوی کارشناسی ادبیات نمایشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز. تهران، ایران
بهنام ترابی - کاندیدای دکترای تخصصی پژوهش هنر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

سینمای اریک رومر، سینمای اخلاق­گرایی است، سینمایی که در آن همگام با مباحث تحلیلی اخلاقی، شخصیت­ها به بازشناختن خود و هویتشان می­پردازند. شخصیت­های او کسانی هستند که فردیتشان به طور مشخصی دچار بحران­های وجودی گشته است. بزرگسالان گاها نابالغی که همچو کودکان کنجکاو در جامعه پر ستیز بزرگسالی، معصوم و گاه یتیم هستند. سینمای رومر، سینمای بازیافتن خود و پیرامون خود است. هدف از این تحقیق، پاسخ به این پرسش است که چگونه سینمای رومر می­تواند مسیر بازیافتن هویت را نشان دهد. ما در سینمای او و در این فیلم به خصوص، به دنبال خویشتن، امید از دست رفته و خوشبختی­ای هستیم که سالیانی است شاید به فراموشی سپرده باشیمش. همچنین در این نوشتار به انتخاب، ماهیت انتخاب و آگاهی به انتخاب می پردازیم و همچنین به معجزه در فیلم پرتوی سبز و در سینمای اریک رومر گریزی خواهیم زد.