Sha’ban Elahi - دانشگاه تربیت مدرس
Ali Shayan - دانشگاه تربیت مدرس
Sepehr Ghazinoory - دانشگاه تربیت مدرس
Hamid Khodadad Hosseini - دانشگاه تربیت مدرس

نوآوری عامل برتری ملت ها و ایجاد ثروت و دستیابی به پیشرفت محسوب می شود. کشورهای مختلف برای توسعه نوآوری، سیاست ها و برنامه های خاصی را تدوین و پیاده سازی می کنند. یکی از راهکارهای توسعه فناوری های پیشرفته و نوآوری، رویکرد شبکه های نوآوری است. این شبکه ها مبتنی بر همکاری و یادگیری هستند. در دهه اخیر، تاکید قابل توجهی بر خودسازمان دهی شبکه های نوآوری و یادگیرنده بودن آنها شده است. اما با این وجود، خلاء بررسی نحوه بهبود آن و تبیین دقیق آثار و پیش نیازهای آن در ایران وجود دارد. پژوهش حاضر با این هدف، به بررسی شبکه های نوآوری در پارک علم و فناوری اهواز پرداخته است. روش پژوهش کمی و از نوع پیمایش با ابزار پرسشنامه است. برای تایید روایی پرسشنامه با ۱۱ نفر از خبرگان مصاحبه انجام و سپس پرسشنامه ای بین شرکت های پارک علم و فناوری توزیع شد. تعداد ۲۵ شرکت در این پژوهش مشارکت نمودند. جهت تحلیل داده ها از آزمون های رگرسیون و تحلیل مسیر با نرم افزار SPSS استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، عوامل مختلفی نظیر توانمندی شرکت ها، تعبیه شدگی شبکه و محیط مساعد می توانند تاثیر گوناگونی بر توسعه همکاری ها، خودسازمان دهی و یادگیرنده بودن شبکه داشته باشند. همچنین خودسازمان دهی و یادگیرندگی این شبکه نیز تاثیر گوناگونی بر توسعه برونداد نوآوری و اثربخشی شبکه دارند.

نوآوری, شبکه نوآوری, پارک علم و فناوری اهواز, خودسازمان دهی, یادگیرنده بودن, سیاست گذاری علم و فناوری, تعبیه شدگی