مرضیه استکی - همکار
هادی غلامی - همکار
روح اله نیکان - همکار

سطح عملکرد یک سازمان معمولا نشانه خوبی از تعداد، نوع، کمیت و کیفیت آموزشهای ارائه شده به کارکنان و عمومشهروندان میباشد. توجه به ایمنی و نقش فعالیتهای آموزشی - فرهنگی در تامین آن، از مسائلی است که در کشور مادر سطح سازمانهای مسئول این امر هنوز جایگاه مناسبی نیافته است. هر ساله در اثر بیتوجهی و ناآگاهی شهروندان،خسارات جانی و مالی سنگینی به جامعه تحمیل می شود. در ایران برای آموزش و ارائه زمینه های مشارکت که امروزهدر بسیاری از کشورهای جهان به عنوان مهمترین مقوله در زمینه کنترل سوانح شهری و از جمله حریق های شهری بهآن توجه میشود هیچگونه اقدامات مدون و قابل توجهی انجام نگرفته است و نتیجه آن را در عدم برخورداری از فرهنگایمنی و به دنبال آن سردرگمی عموم مردم به هنگام بحرانها و سوانح میتوان مشاهده کرد. طراحی یک طرح جامعآموزش عمومی، یک فرایند مشارکتی است که حا صل آن را میتوان در وجود یک سیستم کنترل و حفاظت مدون دربرابر حریق دید. آموزش عمومی و افزایش آگاهی مردم از طریق رسانه های عمومی مانند رادیو، تلویزیون، روزنامه ها وبروشورهای محلی میتواند مهمترین جنبه فعالیتهای پیشگیرانه حریق باشااد. اصل پایه ای که امروزه در دنیا برایمدیریت بحران پذیرفته شده است ایجاد فرهنگ ایمنی است. کلیه تلاشها در مدیریت بحران باید در جهت ارتقایفرهنگ ایمنی باشد. این فرهنگ در برابر برخی از سوانح و خطرات ایجاد شده و در برابر خطرات و سوانح دیگر بایدایجاد شود. درحقیقت معیار موفقیت هر کشور در زمینه مدیریت بحران ها و سوانح اعم از طبیعی و غیر طبیعی، میزانموفقیت آن کشور در ایجاد و توسعه فرهنگ ایمنی است.

فرهنگ سازی، مدیریت یکپارچه، مدیریت بحران