عطا موسی خانی

امروزه سرمایه گذاری تاثیر بسزایی در توسعه کشور های جهان دارد. هرکشوری تمام سعی خود را می کند تا سرمایه خارجی بیشتری را جذب کرده و از این طریق باعث رشد اقتصادی، توسعه شهری شوند. سرمایه گذاری بین المللی روشی است که بسیاری از سرمایه گذاران تصمیم میگیرند به وسیله سرمایه گذاری پول به شکل های گوناگون در خارج از بازار داخلی خودشان، درگیر آن شوند. سرمایه گذاری خارجی به دو شاخه عمده تقسیم میشود. اول سرمایه گذاری مستقیم خارجی و دیگر سرمایه گذاری غیر مستقیم .سرمایه گذاری مستقیم یعنی دخالت مستقیم در بازار کار و سرمایه یک کشور خارجی از طریق وارد کردن سرمایه یا ا یجاد شرکت در آن کشور یا سهیم شدن در یک شرکت موجود بحدی که سرمایه گذار بتواند در آن شرکت تاثیرگذار باشد .سرمایه گذاری غیرمستقیم به صورت خرید سهام و موارد مشابه در یک کشورخارجی است بدون اینکه خریدار در تصمیم گیریهای مربوط به سرمایه موثر باشد. در این مانع بزرگی که سد راه سرمایه گذاران خارجی است موضوع عدم اعتماد به دولت میزبان است. گاها دولت های میبزان با طرق مختلف از قبیل ملی کردن اقدام به مصادره اموالسرمایه گذاران خارجی می کنند. در این حالت چندین راه برای احقاق حق توسط سرمایه گذاران وجود دارد که یکی از آن ها مطرح کردن قضیه در دیوان بین المللی دادگستری به وسیله حمایت دوت متبوع سرمایه گذاران است که در اکثر مواقع آراء صادره از دیوان نتیجه مطلوب سرمایه گذار را فراهم نمی کند. در مقاله حاضر سعی بر این است تا با روش توصیفی-تحلیلی آرا صادره از دیوان بین المللی دادگستری در خصوص اختلافات سرمایه گذاری مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است.

سرمایه گذاری بین المللی، دادگاه جهانی، مصادره، دیوان بین المللی دادگستری