بتول نعمتی کچایی - دکترای فلسفه هنر دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

انسان از ابتدای خلقت تا کنون پیوند جدانشدنی با هنر داشته و در جنبه های مختلف زندگی از آن بهره جسته است. هنر نیز چون مذهب و ادبیات، از گذشته تا به حال، جزء ارکان اصلی زندگی بشر در پیوند مستقیم با آیین ها و باورهای دینی بوده. از جا که همواره آدمی، با آفرینش آثار هنری، احساس شعف لذت می کرده، با زندگی وی درآمیخته است. هر پدیده ای که عنصر اصلی سازنده آن تخیل و عاطفه باشد، بی شک نمی تواند معنایی منجمد و تک بعدی داشته باشد. از این روست که هر کس در برابر آثار هنری می ایستد، دریافت و استنباط خاصی دارد و ممکن است به شیوه ای خاص از هنر لذت ببرد. آثار هنری در هر تمدن بخشی از حافظه ی جمعی بازمانده در طول تاریخ است که جزییات هویتی آن تمدن را نمایان می سازد. از آنجا که آفرینندگان آثار هنری در دل یک فرهنگ رشد کرده اند بنابراین آنچه از خود بر جای گذاردند نیز بی شک برآمده از همان بستر اجتماعی و فرهنگی است. از این رو رابطه ی فرهنگ و هنر به عنوان نمود بصری ویژگی های مستتر در اجتماع همچون چرخه ی بی پایانی ست که دایم در حرکت است هر گونه تغییری در یک سو موجب تغییرات دیگر در سویه ی دوم می گردد. این پژوهش با استفاده از روش اسنادی - کتابخانه ای و به شیوه ی توصیفی تحلیلی انجام پذیرفته است.

هنرمند، اثر هنری،دریافت هنر، فرهنگ