شهلا آل طه - دانشجوی دکتری تخصصی معماری منظر، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز
حبیب شاه حسینی - استادیار دانشکده هنر و معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

امروزه کیفیت مقاصد گردشگری و بطور خاص اقامتگاه های بومگردی به یک مزیت رقابتی مهم تبدیل گشته است . به بیان دیگر، اقامتگاه های بومگردی بیشترین و بالاترین مطلوبیت و تعلق به مکان را زمانی برای گردشگران می توانند داشته باشند که انتظارات آنان را برآورده سازند. این انتظارات در قالب ابعاد مختلف زیست محیطی ، اجتماعی ، کالبدی و هویت بنا معنا پیدا می کند. چنانچه هر یک از این عوامل در اقامتگاه های بوم گردی کیفیت مطلوب را نداشته باشد، بر ادراک و احساس گردشگر از فضا و در نتیجه بر سطح رضایت مندی او از مقصد گردشگری تاثیر می گذارند. بر این اساس هدف این پژوهش یافتن تاثیر حس دلبستگی به مکان بر هویت بخشیدن به اقامتگاه های بومگردی به جهت پایداری محیطی می باشد. با توجه به موارد طرح شده و هدف پژوهش سوال اصلی این تحقیق اینگونه بیان می شود که تاثیر حس دلبستگی به مکان بر هویت بخشی اقامتگاه های بومگردی به جهت پایداری محیطی چگونه است ؟ روش تحقیق در این پژوهش به روش کیفی و مروری می باشد که از طریق مطالعات کتابخانه ای و گردآوری پیشینه موجود در زمینه دلبستگی به مکان و پایداری محیطی و عوامل موثر بر آنها و سپس تحلیل محتوا صورت می گیرد، بر اساس نتایج به دست آمده از تحلیل مقالات نتایج این تحقیق حاکی از آنست که رابطه معناداری میان نقش اقامتگاه های بومی و ابعاد اقتصادی ، اجتماعی - فرهنگی ، کالبدی وجود دارد. بنابراین ایجاد اقامتگاه های بوم گردی و شیوه های ساخت بومی سبب جذب طولانی مدت گردشگران و استفاده بیشتر از حضور گردشگر و ارتقای ابعاد اقتصادی ، اجتماعی -فرهنگی ، زیست محیطی می گردد.

حس تعلق به مکان، هویت مکان، اقامتگاههای بومگردی ، اکوتوریسم ، پایداری محیطی